بررسي ميزان خودكارآمدي،اضطراب اجتماعي و سرسختي روانشناختي در دانش‌آموزان دبيرستاني با سطوح شادكامي متفاوت

هدف از پژوهش حاضر تعيين ميزان خودكارآمدي، اضطراب اجتماعي و سرسختي روان شناختي در دانش‌آموزان دبيرستاني با سطوح شادكامي بالا و پايين بود. روش پژوهش اين مطالعه از نوع علي– مقايسه‌اي مي‌باشد. جامعه آماري پژوهش شامل دانش‌آموزان دبيرستاني شهر مهاباد بود، بدين منظور به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي و بر اساس جدول مورگان، 313 دانش‌آموز از بين دبيرستان‌هاي متوسطه پسرانه شهر مهاباد انتخاب شدند. پس از جلب رضايت دانش‌آموزان از آنان خواسته شد پرسشنامه‌هاي شادكامي آكسفورد، ­سرسختي­ روانشناختي لانگ و گولت، خود­­كارآمدي شرر و اضطراب اجتماعي كانور را تكميل كنند. داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آماري تحليل واريانس چند متغير‌ي و آزمون تي گروه‌هاي مستقل در 2 گروه شادكامي بالا و پايين تحليل شد. يافته‌ها نشان داد بين دانش‌آموزان داراي شادكامي بالا و پايين، از لحاظ ميزان خودكارآمدي، اضطراب اجتماعي(مؤلفه­ي ناراحتي فيزيولوژيك) و سرسختي روان شناختي(مؤلفه­ي كنترل) تفاوت معنادار وجود دارد. بين آزمودني‌هاي داراي شادكامي بالا، از لحاظ سرسختي روان شناختي (مؤلفه‌ي كنترل) تفاوت بيشتري را نسبت به گروه داراي شادكامي پايين گزارش مي‌كنند همچنين اضطراب اجتماعي كمتري را نسبت به گروه داراي شادكامي پايين نشان مي‌دهند كه اين تفاوت از نظر آماري معنادار بوده است. در ساير مؤلفه‌ها اين تفاوت‌ها معنادار نبوده‌اند. براساس نتايج مي­توان گفت شادكامي نقشي تعيين كننده و اثرگذار بر ساير ويژگي‌ها و رفتارها دارد به طوريكه افرادي با شادكامي بالاتر از خودكارآمدي و سرسختي روانشناختي بالاتري برخوردارند؛ و به تبع آن ميزان اضطراب اجتماعي در آنان كاهش مي‌يابد