ديپلماسي علمي در اسناد فرادستي ايران و چگونگي تعامل با سازمان‌هاي بين‌المللي مطالعه موردي: سرن، توآس و آيسسكو

بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي علمي و فناوري با هدف تأمين اهداف و منافع ملي و رسيدن به سطحي از همكاري‌هاي بين‌المللي، پديده‌اي است كه با نام «ديپلماسي علمي» مورد استفاده دولت‌ها قرار مي‌گيرد. ديپلماسي علمي به دولت‌ها امكان مي‌دهد تا در مناسبات دوجانبه و يا چندجانبه خود در سازمان‌هاي بين‌المللي كه ماهيتاً سازمان‌هايي براي شكل‌دهي به همكاري بين‌المللي‌اند، به پيگيري منافع و مطالبات خود و تعامل با نظام جهاني مبادرت نمايند. سؤال پژوهش حاضر اين است كه شاخصه‌هاي ديپلماسي علمي در اسناد فرادستي جمهوري اسلامي ايران چيست و نحوه تعامل بر اساس شاخصه‌هاي مذكور در سازمان‌هاي بين‌المللي (سرن، توآس و آيسسكو) چگونه صورت مي‌گيرد؟ مقاله حاضر به روش توصيفي و از طريق تحليل محتواي كيفي مفاد اسناد فرادستي جمهوري اسلامي ايران فرضيه پژوهش را اين‌گونه مطرح مي‌كند كه در اسناد فرادستي، شاخصه‌هاي ديپلماسي علمي در ابعاد همكاري‌هاي علمي بين‌المللي، پژوهش‌هاي مشترك علمي، شبكه‌سازي نخبگان و دانشمندان در سطح منطقه‌اي و جهاني مطرح‌شده و جهت كلي تلاش‌هاي ديپلماسي علمي ايران در سازمان‌هاي بين‌المللي مذكور نيز در راستاي اجرا و پياده‌سازي شاخصه‌هاي بيان‌شده صورت مي‌گيرد.