تحليل گفتمان برساخت معنايي بيماري اچ. آي.وي/ ايدز در تلويزيون ايران مطالعه موردي: سريال «پريا»

Discourse Analysis Constructing the Semantic State of HIV / AIDS in Iran TV Case Study: The PARIA series

بيماري اچ. آي. وي/ايدز يكي از مسائل مهم در حوزه سلامت است. اما معناي آن در جهان اجتماعي فراتر از يك بيماري است. رسانه ها به خصوص تلويزيون در برساخت معنايي از اين بيماري نقش مهمي دارد. حال پرسش اين است كه در سريال «پريا» محصول 1395، چه گفتمان هايي در مورد بيماري اچ. آي. وي/ ايدز وجود دارد؟ چه گفتماني مسلط است؟ و در نهايت آيا اين سريال توانسته از داغ ننگ اين بيماري بكاهد؟ براي پاسخ به اين سوالات از پاردايم هاي علوم اجتماعي در مورد اين بيماري كمك گرفتيم تا نشان دهيم اين برساخت معنايي در چه پارادايمي امكان پذير است. روش تحقيق تحليل گفتمان لاكلا و موفه بوده و نتايج نشان داد دو گفتمان رقيب «تبرئه بيمار» و «طرد بيمار» در اين سريال با هم تقابل دارند. در نهايت هرچند اين سريال تلاش كرده در جهت انگ زدايي از اين بيماري حركت كند و گفتمان مسلط هم «تبرئه بيمار» است، اما بيماري در پاردايم ريسك رفتاري برساخت مي شود و نقش ساختارهاي اجتماعي ناديده گرفته شده است. گفتمان «تبرئه» نيز با دال مركزي «قرباني بودن بيمار» با تقسيم بيماران به قربانيان وگناهكاران همچنان داغ ننگ اين بيماري را تقويت مي كند.

HIV is one of the most important health issues. But its meaning in the social world is beyond a disease. The media, especially TV, have a significant role in the development of the semantics of this disease. The question now is whether there are discourses about H.I.V In the series Fairy of the 1395 product. What are the discourses about HIV? What is the dominant discourse? and finally, has the series been able to reduce the stigma of this disease? To answer these questions, we helped the paradigms of the social sciences about the disease to show that this semantic construction is possible in a paradigm. The research method was Lacla and Mouffe's discourse analysis, and the results showed that the two discourses of patient acquittal and patient exclusion are in conflict with this series. Ultimately, though, the series has attempted to disassociate the disease, and dominant discourse is also patient acquittal, but the disease is at risk of behavior at the paradigm and the role of social structures has been neglected. The excuse discourse with the central slab of victimization of the patient by dividing patients into victims and felons still exacerbates the stigma of the disease.