ادراك رهبران و عادي سازي سياست ويتنام در قبال آمريكا

يكي از مهم ترين منازعات پايدار روابط بين‌الملل، رابطه تنش آميز ميان آمريكا و ويتنام بوده است. رهبران كمونيست ويتنام كه تا چند دهه پيش، محو هرگونه نفوذ امپرياليستي آمريكا را بر روي پرچم هاي خود نوشته بودند و الگوي مبارزه عليه آمريكا بشمار مي‌رفتند؛ به‌تدريج در اواخر دهه 1980 و اوايل دهه 1990، به سمت عادي‌سازي مناسبات خود با آمريكا و همكاري با نهادها و رژيم هاي بين المللي گام برداشتند. اين تغيير جهت گيري در سياست خارجي باعث شد تا ويتنام روابط خود را با جامعه بين‌المللي و به ويژه با آمريكا به طور چشمگيري احيا نمايد. سوال اصلي مقاله حاضر اين است كه چرا ويتنام سياست هاي خود را در قبال آمريكا تغيير داد. براي پاسخ به اين پرسش، نگارندگان اين فرضيه را مورد راستي آزمايي و تأييد قرار داده اند كه دولت انقلابي ويتنام متأثر از ادراكات رهبران نسل اول انقلاب، با بحران‌هاي فراگير اقتصادي، سياسي و بين‌المللي مواجه شدند؛ اين بحران‌ها زمينه‌ساز به قدرت رسيدن رهبران جديد با جهان‌بيني و ادراكات متفاوت شد كه يكي از پيامدهاي مهم آن، تحول در سياست خارجي و عادي‌سازي سياست‌ها در قبال آمريكا بود