هويت‌يابي‌هاي ممكن و مطلوب در عصر ارتباطات براساس هرمنوتيك فلسفي گادامر

هدف اين نوشتار بررسي هويت‌يابي‌هاي ممكن و مطلوب در عصر ارتباطات براساس هرمنوتيك فلسفي هانس گئورگ گادامر است. روش پژوهش تحليلي ـ استنتاجي از نوع پژوهش‌هاي كيفي است. در هرمنوتيك فلسفي گادامر در ارتباط فهم منوط به عناصري همچون سنت، تاريخمنديِ فهم، زبانمندي، امتزاج افق‌ها و تعاملات تأملي «من» و «تو»ها در فرايندي بي‌پايان، است. در صورت عدم حضور هركدام از عناصر و هم‌چنين استيلا و مهار «من» يا «تو»، بر ديگري، روند تعالي انسان دچار نقصان مي‌شود. با تصور اين وضعيت براي مقوله هويت مي‌توان چهار حالت متصور شد، كه سه هويت ممكن و يك هويت مطلوب است: 1- مهارشدگي (هويت مهارشده) زماني كه فرد از داشته‌هاي خود آگاه نباشد و «غير» غالب باشد؛ 2- مهارگري (هويت مهارگر) زماني كه همسوسازي و غيبت «تو» رخ دهد؛ 3- بي‌هويتي هم حاكي از غيبت هر دوي «من» و «تو» است؛ 4- اما براساس مباني انديشه گادامر مي‌توان شكل چهارمي از هويت‌يابي را استلزام كرد، كه از خودفهمي شروع، با دگرفهمي تعديل و با هم‌فهمي شكل مي‌گيرد.