جرائم سازمان يافته، پيشگيري وضعي از جرم و نظريه فعاليت روزمره

به طور معمول بخش عمده اي از جرم شناسي بر مجرمان، حوادث و فعاليت هاي مجرمانه متمركز است. علاوه بر اين، جرم با انگيزه ها و شخصيت هاي خاص مجرمين مورد بررسي قرار گرفته است. دليل آن مسائل غلطي است كه مدت طولاني درباره مسير جرم ادامه دارد مثل ضعف خود كنترلي در مسائل زيست شناختي يا احساس اجتماعي؛ مثل روابط متداول يا وجود مشكلات در هماهنگي با محيط. اگر چه پژوهش هاي صورت گرفته در رابطه با جرائم سازمان يافته نشان ميدهد كه اولا برخي مجرمان هر چند در اشكال مهم جرم شركت دارند، ولي در بسياري از جهات كاملا طبيعي هستند و دوم آن كه نه همه جرائم و نه علائم ويژگي هاي پنهان مثل خود كنترلي يكسان نيستند (گتفردسون و هيرشي 1990). يكي از كمك هاي مهم رونالد كلارك و ماركوس فلسونه به جرم شناسي، تغيير تمركز جرم شناسان از توجه به مجرمان، به تحليل دقيق حوادث و رويدادهاي مجرمانه است. علاوه بر اين؛ مطالعات كلارك، فلسون و ساير محققان نشان مي دهد كه چگونه تحليل پيشگيري موقعيتي، ما را در جهت شناسايي تسهيل كنندگان جرم همچنين ابزارهاي كاهش فرصت جرم و انگيزه مجرمان كمك مي كند (فلسون و كلارك، 1998). اگر وقوع جرم را نيازمند زمان و فضايي كه در آن وجود يك مجرم، يك هدف مناسب و نبود يك نگهبان با انگيزه (مثلث جرم) لازم است، بدانيم، اين بدان معني است كه مي توان با گرفتن فرصت و زمان از مجرم و حضور يك نگهبان توانا در كنار هدف مورد نظر، از وقوع جرم جلوگيري نمود. كلارك در چند نشريه و بر اساس يك ديدگاه عقلاني، تكنيك هاي پيشگيري از جرم را شامل افزايش تلاش، افزايش خطر، كاهش پاداش، كاهش تحريك و حذف بهانه ها نام برده است (كلارك و فلسون، 1998 - بلوك و همكاران 2010، 7- تايلي و فارل، 2012). فلسون به طور دقيق تحليل كرده است كه فعاليت هاي روزمره چگونه بر همگرايي زمان و مكان مجرمان با انگيزه و اهداف مناسب و نبود يكي نگهبان توانا تأثير مي گذارد و اين به معناي پيشگيري از جرم است (فلسون،1996).