عنوان مقاله :
مكتب شيعي امامان در دو سوي ايران‌گرايي ضدّ‌عربي و غلوگرايي از ديدگاه اميرمعزي
عنوان به زبان ديگر :
بدون عنوان
پديد آورندگان :
هادي منش، ابوالفضل دانشگاه اديان و مذاهب , باراني، محمدرضا دانشگاه الزهرا
كليدواژه :
تشيع , اميرمعزي , امامان , ايران‌گرايي , غاليان , غلو
چكيده فارسي :
پيدايي و گسترش تشيع، يكي از مسائل مهم مطالعات شيعي است و برخي پژوهش‌گران، ديدگاه‌هايي چالشي در اين باره دارند. اميرمعزي هم در اين زمينه نظريه‌اي ويژه دارد و در آثار خود، با روش پديدارشناسي، بر اين باور است كه آموزه‌هاي مكتب تشيع از يك سو، از فرهنگ و آموزه‌هاي باستاني ايران پيش از اسلام سرچشمه مي‌گيرد و به دليل فرمان‌روايي اعراب بر امپراتوري اسلامي و فضاي قوميت‌گرايي پنهان مانده است و از ديگر سوي، تشيع داراي اسرار باطني زيادي است كه امامان به شيعيان رازآشناي‌شان در قالب يك «سنت عرفاني فراعقلاني» منتقل كرده‌اند. به باور وي، گرچه اين اصحاب خاص در منابع فرقه‌نگاري به «غاليان» شهرت يافته‌اند، در اصل، اينان ياران حقيقي و مؤمنان راستين هستند و به علت آشكارسازي اين اسرار باطني و تعاليم خاص، مورد لعن و طرد امامان قرار گرفته‌اند. اميرمعزي مكتب فكري شيعي را بر دو پايه «ايران‌گرايي» و «غلوگرايي» استوار مي‌داند. اين مقاله، در پي بررسي نظريه وي با رويكرد تاريخي و كلامي است.
