مقايسه نقطه شكست ضربان قلب به روش S.Dmax با آستانه تهويهاي در مردان غيرفعال

A comparison of the heart rate deflection point by the S.Dmax method and the ventilatory threshold in sedentary men

هدف تحقيق: نقطه شكست ضريان قلب (HRDP) يكي از روش­ هاي برآورد آستانۀ بي هوازي در طول تمرين است، كه براي برنامه ­ريزي شدت تمرينات از اهميت فراواني برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر بررسي ارتباط بين نقطه شكست ضربان قلب (HRDP) با استفاده از مدل كوتاه بيش­ ترين فاصله (S.Dmax) با دومين آستانۀ تهويه­ اي (VT2) بود. روش تحقيق: 21 نفر مرد غيرفعال داوطلب (ميانگين ± انحراف معيار؛ سن 31/1±9/19 سال، قد 3/5±4/173 سانتي­ متر، وزن 9/8±9/67 كيلوگرم، اكسيژن مصرفي بيشينه 52/0±08/3 ليتر بر دقيقه) آزمون ورزشي فزاينده نوارگردان را تا رسيدن به واماندگي اجرا كردند. براي تعيين HRDP، ضربان قلب آزمودني­ ها به­ وسيله دستگاه پولار ثبت و با استفاده از برنامه رايانه ­اي طراحي شده آناليز شد. گازهاي تنفسي در طول آزمون فزاينده توسط دستگاه گاز آنالايزر اندازه­ گيري شد. از مدل گرافيكي بلاند- آلتمن و روش آماري همبستگي درون خوشه ­اي (ICC) براي پردازش داده ­ها استفاده شد. نتايج: HRDP در تمامي آزمودني­ هاي پژوهش حاضر مشاهده شد. تفاوت معني­ داري بين متغيرهاي ضربان قلب، اكسيژن مصرفي، تهويه، حجم جاري و تواتر تنفسي مطابق با HRDP و VT2 وجود نداشت (05/0< p). همچنين نتايج آزمون ICC و نمودارهاي بلاند- آلتمن نشان داد كه همگرايي بالايي بين ضربان قلب (b.min-1 ICC= 0.866; ±1.96; 95% CI= -7.2 to 6.7) و اكسيژن مصرفي (ICC= 0.963; ±1.96; 95% CI= -3.2 to 3.5 ml.kg-1.min-1 ) اندازه­ گيري شده در HRDP و VT2 وجود دارد. بحث و نتيجه­گيري: با توجه به نتايج اين تحقيق، مي­ توان نتيجه كرفت كه S.Dmax روش مطمئني براي جايگزين روش­ هاي تهاجمي، پرهزينه و وقت­ گير است. بنابراين، مي توان از روش S.Dmax براي تعيين آستانه ­بي­ هوازي در مردان جوان سالم استفاده كرد.

Purpose: The aim of this study was to survey of the relationship between heart rate deflection point (HRDP) by the short distance maximum (S.Dmax) and second ventilatory threshold (VT2). Methods: Twenty-one sedentary men volunteers (mean age 19.9±1.31 years; height 173.4±5.3 cm; weight 67.9±8.9 kg; maximum oxygen uptake 3.08±0.52 L.min-1) performed an incremental treadmill exercise test to exhaustion. To determine the HRDP, each subject heart rate was recorded by using a polar monitor and analyzed by a designed computer program. Respiratory gases during the exercise test was measured with a gas analyzing system. Data were analyzed using depended t-test, Bland and Altman plots and intraclass correlation coefficient. Results: The HRDP was noticed in all subjects. No significant difference (p > 0.05) between the heart rate, oxygen uptake, ventilation, tidal volume and respiratory rate corresponding to HRDP and VT2. Also, results of ICC and Bland-Altman plots showed a good agreement between HR and VO2 measured at the HRDP and VT2. Conclusions: It could be concluded that S.Dmax method is an accurate and reliable alternative to the expensive and time-consuming invasive methods. Therefore, the S.Dmax method can be used for the determination of anaerobic threshold in healthy young men.