سطح بندي شاخص هاي توسعه سلامت (مطالعه موردي: استان فارس)

Levels of Health Development Indicators (Case Study: Fars Province)

بهبود شاخص هاي بخش سلامت و توسعه تجهيزات و امكانات اين بخش در سطح خرد و كلان، همچنين، توزيع متوازن امكانات بهداشتي و درماني در همه مناطق (كيفيت دسترسي به خدمات بهداشتي و درماني)، يكي از پيش زمينه هاي دستيابي به توسعه مناطق محسوب شده و عدم دسترسي مناسب به اين امكانات، هزينه هاي بسياري را حتي در قالب هزينه هاي كمرشكن و سقوط به ورطه فقر، بر بخشي از جامعه تحميل مي كند. بر اين اساس، پژوهش حاضر بر آن است تا با رويكردي علي- مقايسه ­اي و با استفاده از تكنيك­هاي تصميم ­گيري چند معياره، همچون روشهاي TOPSIS، AHP و تحليل خوشه­ اي، به بررسي وضعيت توسعه يافتگي مناطق بر اساس شاخص هاي بهداشتي و درماني پرداخته و به اين منظور شهرستانهاي استان فارس را (كه به سبب برخورداري بي نظير از امكانات بهداشتي و درماني، از قطبهاي اصلي جذب گردشگر سلامت داخلي و خارجي محسوب مي شود) به عنوان نمونه مورد مطالعه موردي انتخاب كند. نتايج حاصله از تحقيق گوياي اين است كه اولاً: بر اساس شاخص هاي بهداشتي و درماني، شهرستان هاي استان فارس به سه گروه كلي توسعه ­يافته (شيراز)، در حال توسعه (مرودشت، كازرون، فسا، جهرم و داراب) و فاقد توسعه (ساير) طبقه­ بندي شدند بعلاوه رتبه گروه دوم و سوم، تفاوت جنداني با هم ندارند. كه اين حاكي از پراكنش نا همگن امكانات بهداشتي – درماني در استان فارس با نيازهاي جمعيتي نواحي مختلف مي باشد؛ در ثاني: بيشترين برخورداري از امكانات بهداشتي و درماني در استان فارس، در شهرستان شيراز مي باشد در حالي كه ديگر شهرستان هاي استان فارس، از يك محروميت كلي در زمينه ­ي برخورداري از امكانات بهداشتي و سلامت رنج مي برند و همين عامل، فاكتوري كاهنده در تبديل شدن اين استان به قطب گردشگري سلامت، مي باشد.