باستان‌گرايي و هويت ملي؛ تجدد و استبداد منوّر: از ديدگاه سيدحسن تقي‌زاده و مجله كاوه

شكل‌گيري گفتمان جديد بعد از انقلاب مشروطه، نتيجه شرايط عيني و ذهني بود كه در ايران رخ داد. از يك جهت هرج و مرج داخلي و ملوك الطوايفي شدن كشور، سبب به هم ريختن اوضاع داخلي ايران گرديد و از سوي ديگر ارتباط روشنفكران با خارج و درك مستقيم شرايط و اوضاع غرب، سبب تحولي اساسي در ذهنيت ايرانيان مقيم خارج شد. آنان به سبب احساس دَيني كه به ايران داشتند، سعي در يافتن و ارائه راه حل‌هايي داشتند كه به توليد گفتمان جديد در عرصه ي روشنفكري منجر شد؛ گفتماني كه از دل آن رضاشاه بيرون آمد. در اين ميان، حسن تقي‌زاده با سرخوردگي از انقلاب مشروطه، ضمن اينكه به تمدن غرب پناه بُرد، چاره درد جامعه در حال فروپاشي ايران را سركار آمدن يك ديكتاتور مصلح دانست؛ يك استبداد منوّر كه عظمت ايران باستان را برگرداند و در كنار آن دستاوردهاي تمدن غرب را در ايران عملي كند.