حقوق بشر و حقوق شهروندي از نگاه دولت‌هاي اسلامي خاورميانه با تاكيد بر قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران

حقوق بشر و حقوق شهروندي از حقوق ذاتي و طبيعي انسان نشأت گرفته و در طول تاريخ بين انديشمندان مناطق مختلف جهان و همچنين در مكاتب الهي توجه خاصي به آنها شده است. اما متاسفانه تا پايان جنگ جهاني دوم حقوق بشر به‌صورت گسترده اقبالي كسب ننمود. اگر چه با اعلاميه جهاني حقوق بشر سال 1948 و ديگر كنوانسيون هاي مربوطه، حقوق بشر شكل جهان شمولي بخود گرفته ولي هنوز بسياري از دولت‌هاي خاورميانه حاضر به پذيرش تمامي بندهاي آن نمي‌باشند. آنها با اظهار اينكه برخي از قوانين حقوق بشر جهاني در تضاد با آموزه‌هاي قرآني است، از انجام تعهدات حقوق بشري و حقوق شهروندي شانه خالي مي كنند. حقوق شهروندي آن بخش از حقوق انسان ها را شامل مي‌گردد كه در قانون اساسي كشورهايشان شكل ملي بخود مي گيرد و فقط شامل شهروندان خود آن كشور خاص مي‌شود. تصويب قانون اساسي جمهوري اسلامي با اصول 19، 23، 24، 26، 32، 47 و ... كه برخي از قوانين حقوق بشري و شهروندي را در خود گنجانيد، سبب اين اميد شد كه ملت ايران پس از مدتها دوباره به حقوق بشر و حقوق شهروندي دست يابند. چگونگي پذيرش و انطباق حقوق بشري و شهروندي با قوانين شرعي و نحوه آموزش و انتقال آگاهي به ملت‌هاي خاورميانه براي طلب آنها از مهم‌ترين وظايف دولت‌هاي ناحيه مي‌باشد.