بررسي تطبيقي گفتمان صلح در ميان انديشه سياسي ديني و بشري (مطالعه موردي:اسلام وجماعت گرايان)

يكي از محوري ترين مباحث در بستر انديشه سياسي برقراري صلح وچگونگي دستيابي به آن است . در واقع بايد گفت مفاهيمي چون عدالت ، دوستي ،گفتمان ، تعادل ، تساهل ومدارا ودر ارتباط با صلح به منصه ظهور مي رسند . اديان همواره وجود صلح را از غايات زندگي بشر و راهي براي رسيدن به كمال و به زيستنِ فردِ انساني ضروري مي دانند . از سوي ديگر دربستر تاريخ انديشه ورزيِ مكاتب بشري و در آراء فلاسفه بزرگي چون افلاطون ،ارسطو، لاك ،كانت ، رولز و.. با مضاميني چون صلح به مثابه عدالت ،صلح پايدار، صلح دموكراتيك روبرو مي شويم. در جهان معاصر با رشد وگسترشِ خشونت ، افراطي گري ،اسلام هراسي ، غيريت سازي نياز به گفتمانِ صلح ميان مكاتب معاصر واديان امري ضروري محسوب مي شود. يكي از مهم ترين جريان هاي فكري معاصر انديشه جماعت گرايي است. چارچوب تئوريك جماعت گرايي به علت برخورداري از آموزه هايي چون سياست به مثابه فضيلت، تقدم خير برحق ، احترام به تكثر فرهنگي و ارزشي جوامع،‌ نفي سودگرايي تعاريف جديدي از صلح وعدالت مطرح مي نمايد . به نظر مي رسد مباني نظري جماعت گرايان تا حدودي با مباني نظري اسلام بتواند گفتماني برمبناي تعامل ويافتن نقاط اشتراك داشته باشد. در اين مقاله براي بررسي و واكاوي و تجزيه وتحليل اطلاعات پژوهش از روش توصيفي – تحليلي استفاده مي شود. همچنين تحليل وتوصيف براساس هرمونتيك كوينتن اسكينر (متن – مولف محور ) است .