تأملاتي در تعليم و تربيت، براساس آموزه هاي هايدگر در هستي و زمان تعليم و تربيت تيمارخواهانه

اين مقاله تلاش مي كند تا تعليم و تربيت را از منظر هايدگر بر اساس كتاب هستي و زمان[i] واشكافي كند، اين اثر ديگرگونه راهي را در مواجهه با دانش (wissenschaft) و بالتبع پديده ي تعليم و تربيت بر ما مي گشايد. هايدگر با روش پديدار شناسي و با تفكر در مفهوم لوگوس و پديدار، آشكار مي كند ؛ كه لوگوس به معني «مجال ديدن دادن » و پديدار «خود را در خود نشان دادن» است ، اين معنا از پديدارشناسي مجالي براي نشان دادنِ خود چيزها به شيوه ي خود است . دازاين روشنگاهي، براي خود - نشان دادن - چيزها ، با گشودگيِ زمانمندانه ، در نسبت دلمشغولانه با چيزها و در نسبت تيمارخواهانه با دازاين هاي ديگر است ؛كه اين امر سبب بروز و مجال بروز دادن به حقيقت چيزها مي شود. در تعليم و تربيت براساس آموزه هاي هايدگر؛ موضوع تعليم و تربيت به نحوي دلمشغولانه در نسبت با چيزهايِ جهان پيراموني مجال بروز مي يابد و رابطه ي مربي و متربي براساس «تيمارداشتِ رهاكننده» ، براي رخدادِ حقيقتي نو، سبب سازِ مي شود . در اين شيوه از تعليم و تربيت ؛ گشودگيِ به چيزها سبب مي شود كه موضوعات تعليم و تربيت را نه امري سوبژكتيو به گونه ي شناختي و نه امري ابژكتيو ، كه دازاين درآن مشاركت ندارد ، تلقي كنيم ؛ بلكه براساس روي آورندگي به چيزها در زمان ، هر مواجهه اي با حقيقت، در نسبت با هستي چيزها بروز مي كند.