روابط خارجي ايران وعربستان در سالهاي 1384 تا1392 با تاكيد بر تحولات عراق

ايران وعربستان دو كشور مهم در خاور ميانه محسوب مي شوند هرچند اختلافات مذهبي ميان دو كشور وجود دارد اما اشتراكات فرا مذهبي (ديني ) نيز وجود دارد كه اين دو روند روابط خارجه اين دو كشور را در ادوار مختلف بنا نهاده است سوالي كه در مقاله حاضر مطرح است اين است كه اساسا چه مسايلي در استحكام وگسست روابط بين دو كشور در سالهاي 84 تا 94 دخيل بوده كه مي توان گفت مساِئل منطقه اي ازجمله تحولات عراق بوده ، مطالعات نشان مي دهد هرچه از دوران رياست جمهوري محمود احمدي نژاد گذشته روابط دو كشور رو به سردي گرايش پيدا كرده وتنش بين ايران وعربستان شدت گرفته است .اساسا تعلقات طرفين نسبت به حوزه هاي نفوذشان و ورود هر يك به حوزه تحت نفوذ ديگري علل اصلي اين تنش ها بوده است كه منجر به تخاصم وحتي تهديد لفظي بين دولتمردان دو كشور در سالهاي اخير گرديد. پس از خروج نيروي هاي امريكايي از عراق ،عربستان تمام تلاشش را كردتا كارگزاران سني را در تغييرات سياسي عراق حاكم نمايد ولي با توجه به نفوذ ايران در بين تشييع وهمين تاكيد دول ديگر بر ايجاد يك حكومت دمكراتيك در عراق و همچنين تكثر تشيع بر تسنن در عراق كارگزاران شيعه انتخاب شدند.آنچه مسلم است عربستان خود رامدافع تسنن در منطقه ميداند و ايران خود را مدافع تشيع در منطقه مي خواند .قدرمسلم آنست كه مسايل ژئوپلتيكي منطقه يا تاثير گذار بر روابط ايران وعربستان مي باشد يا تاثير پذير از اين روابط مي باشد .