گفتمان به مثابه روش شناسي كارآمد در مطالعات روابط بين الملل

گفتمان اخيرا در رشته ها و شااخه هااي علاوم انسااني و علاوم اجتمااعي كااربرد فارا وان و گسترده اي يافته است. گفتمان را عموما با نام فوكو و به عنوان نظريه اي تبارپژوهانه مي شناساند اما اين نظريه در عين حال كاربردي روش شناسانه نيز يافته است. تلاش ما بر آن است كه طاي اين نوشتار نشان دهيم گفتمان به چه معنا است و به كدام دسته از تاملات روش شناختي اشااره دارد و نيز خواهيم كوشيد نشان دهيم كه بهره گيري از گفتمان به مثاباه يار روش شناساي در عرصه بين الملل چگونه شدني و ميسر مي گردد و امكان بهرهگيري روش شناختي از گفتماان را به مثابه ير روش شناسي پسا- ساختارگرا در مطالعه حوزه بين الملل به بحث خاواهيم گا ارد. جهت انجام اين مهم مقاله در دو بخش اصلي و چند فراز فرعي ساامان پ يرفتاه اسات. بخاش نخست با عنوان گفتمان به مثابه نظريه و روش در بردارنده فرازهايي همچون؛ گفتمان از منظار فوكو شامل تبارشناسي و ديرينه شناسي و رويكرد روش شناسانه به گفتماان از منظار لاكلائاو و موف است. بخش دوم با عنوان بهره گيري از روش شناسي گفتمان در مطالعات روابط باين الملال در بردارنده كاربست گفتمان در مطالعات روابط بين الملل و بازفهم روابط بين الملل ذيل مطالعات گفتمان است.