قطب الدين رازي و حل معماي مجهول مطلق

معماي مجهول مطلق داراي دو صورت متمايز است. صورت نخست آن منشأ يوناني دارد و نزد مسلمانان با تقريرهاي تقويت شده مورد بحث قرار گرفته است. اين صورت از معما اكتساب معرفت جديد از معلومات پيشين را ممتنع مي‌داند. فخر رازي در انكار تصورات كسب شده، از همين صورت معما بهره مي‌جويد. صورت دوم معما را اساسا دانشمندان مسلمان ارايه نموده‌اند و مسأله تصديق را به امتناع سوق مي‌دهد. قطب رازي در شرح مطالع صورت دوم معما را با دو تقرير ارايه نموده و راه‌هاي مختلف را آزموده است. راه حل وي اساسا همان راه حل خونجي و ارموي است مبني بر تمايز ميان اعتبار حقيقيه و خارجيه، و راه حل دوم و سوم نيز به ترتيب از سمرقندي و طوسي است. اين مطالعه ميزان تأثير پذيري قطب‌الدين رازي از انديشه‌هاي پيشينيان و نيز تحول معماي مجهول مطلق را در قرون متأخر نشان مي‌دهد

The paradox of the absolute unknown has two distinctive features. The early feature had its roots in Greek thought and its argumented versions are discussed among Muslims philosophers. According to this form of paradox, obtaining new cognition from a prior knowledge is impossible. To deny the aquired concepts Fakhr Razi uses this form of paradox. The second form which was basically introduced by Muslim scholars, relates the problem of assent to impossibility. Qutb-al-din Razi in Sharh almatalë reviews the second form of the paradox in two versions. His solution is essentially taken from Khonji and Armawi which is based on the distinction of real and external propositions. The second and the third solutions are basically taken from Samarqandi and Tusi. This study aims to show the extent of influence of the early Muslim philosophers on Qutb-al-din Razi and the evolution of the paradox of the absolute unknown in the recent centuries.