مباني تاريخمندي قرآن و تحليل و نقد مبناي وحي‌شناختي آن

Foundations of the Historicity of the Holy Qur’an and the Analysis of Its Revelationological Principles

تاريخمندي قرآن مباني و ادله مختلفي دارد؛ در اين مقاله ضمن برشمردن كل مباني به يك مبنا به تفصيل پرداخته خواهد شد و آن مبناي وحي شناختي تاريخمندي قرآن است. رابطه وحي با واقعيت هاي عيني زمان نزول و تاثيرپذيري يا عدم تاثير پذيري وحي از آنها، از جمله موضوعات مهمي است كه در سده اخير مجادلات و شبهات زيادي را سبب شده است. پذيرش تاثر قرآن از واقعيات زمانه بدون شك يكي از مباني نظريه تاريخمندي قرآن است؛ نظريه اي كه بشري شدن و قابل نقد و رد بودن قرآن يا برخي از آموزه هاي آن را به دنبال داشته و تنها منبع غيرمحرف آسماني را از جهات ديگري زير سوال مي برد. مطابق اين مبنا وحي حيث ديالكتيك با واقعيت هاي زمان نزول دارد و به تبع آنها نازل شده است؛ به نحوي كه اگر آن واقعيت ها دگرگون بود وحي هم متفاوت مي شد؛ محور نقدها در اين مقاله بر نفي حيثيت ديالكتيكي وحي است و در ادامه نحوه تعامل وحي با واقعيت هاي زمان نزول تبيين شده است.

The relationship between the objective realities during the time of the revelation of the Qur’an, and the impressionability or non-impressionability of the revelation by those realities are of the most important issues that raised many doubts and debates in the recent century. Undoubtedly, accepting the impressionability of the Holy Qur’an from the realities of the time could be considered as one of the fundamentals of the theory of historicity; the theory that would lead to the possibility of criticizing and denying the Holy Qur’an and considering a human origin for it or some of its teachings. It may also raise questions about the only undistorted heavenly book. In this article, after referring to the other foundations of the historicity of the Holy Qur’an, its revelationological principles are discussed and criticized; then the position held by the author is introduced, speculating on the relationship between the Holy Qur’an and the objective realities during the time of the revelation.