بررسي دو رويارويي با عيسي مسيح در انديشه‌ي آلبرت شوايتسر

آلبرت شوايتسر، متأله لوتري‌ مذهب مسيحي سده‌ي بيستم، به‌واسطه‌ي تحقيقاتش درباره‌ي عيساي تاريخي، نامي شناخته‌ شده است. در اين تحقيقات، عيسي فردي است متأثر از نگاه فرجام‌شناختي يهوديتِ متأخر كه به‌ اشتباه براي خود نقشي در تحولات آخر‌الزماني قائل مي‌شود. به نظر مي‌رسد اين نتيجه نقطه‌ي ختم اهميت عيسي مسيح در انديشه‌هاي شوايتسر باشد، اما وجه ديگري از رويارويي او با مسيح را بايد در تأملات اخلاقي و معنوي او جست‌وجو كرد. شوايتسر كه به جايگاه اراده در وجود بشري اهميت مي‌دهد، عيسي را به‌ سبب يكي‌كردن اراده‌اش با اراده‌ي خداوند مي‌ستايد و اهميت او را براي دين‌داران مسيحي در پيروي از او در اين راه مي‌داند. اشارات شوايتسر در نامه‌ها و برخي مواعظش نشان‌دهنده‌ي دلالت‌هاي الهياتي بعضي از بن‌مايه‌هاي مهم غيرالهياتي اوست؛ بين مفاهيم اخلاقي اراده‌ي معطوف به حيات، اراده‌ي معطوف به محبت و حرمت حيات و مفاهيم ديني محبت و ملكوت كه از تعاليم عيسي مسيح‌اند قرابت جالب‌ توجهي وجود دارد.