مقايسه تاثير دو روش آينه‌درماني و تمرينات دو طرفه بر عمل‌كرد دست بيماران همي‌پارزي مزمن

A comparetive study on the effects of mirror therapy and bilateral arm training on hand function of chronichemiparetic patients

سابقه و هدف: همي‌پارزي مزمن اندام فوقاني يكي از عوامل مهم ايجاد ناتواني عمل‌كردي در بيماران سكته مغزي مي‌باشد و به همين دليل درمان‌هاي جايگزين مختلفي با هدف بازگرداندن زودهنگام عمل‌كرد اندام فوقاني مبتلا مطرح شده‌اند. آينه‌درماني يك روش درماني است كه ميزان اثر‌بخشي آن در مقايسه با روش‌هاي ديگر سنجيده نشده است. لذا اين پژوهش با هدف مقايسه تاثير دو روش آينه‌درماني و تمرينات دو دستي بر عمل‌كرد دست بيماران همي‌پارزي مزمن انجام شد. مواد و روش‌ها: در اين‌ كارآزمايي باليني تصادفي دوسوكور، تعداد 24 نفر بيمار مبتلا به سكته مغزي به‌صورت نمونه‌گيري سيستماتيك انتخاب و در دو گروه (12 نفر گروه تمرينات دو دستي و 12 نفر گروه آينه‌درماني) قرار داده شده‌اند. برنامه درماني شامل 15 جلسه درمان (5 روز در هفته) بود كه براي هر جلسه اين برنامه براي گروه آينه‌درماني 30 دقيقه تمرينات دودستي با آينه و براي گروه كنترل برنامه درماني شامل 30 دقيقه تمرينات دودستي بدون آينه بود. عمل‌كرد دست بيماران با استفاده از مقياس ارزيابي فوگل‌ماير، مهارت‌هاي حركتي ظريف با استفاده ازآزمون Box & Block و قدرت عضلاني با استفاده از نيروسنج جامار قبل و بعد از درمان و پس از يك دوره يك ماهه پس از اتمام درمان ارزيابي شد. يافته‌ها: اطلاعات به‌دست آمده از تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه اختلاف ميانگين نمرات به‌دست آمده از ارزيابي عمل‌كرد دست, حركات ظريف و قدرت عضلاني در گروه آينه‌درماني بلافاصله پس از درمان و پس از دوره پيگيري به شكل معناداري بالاتر از اختلاف ميانگين اين آزمون‌ها در گروه تمرينات دوطرفه بود (05/0p>). نتيجه‌گيري: يافته‌هاي حاصل از پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه روش آينه‌درماني ممكن استروش موثرتري از تمرينات دو دستي جهت بهبود عمل‌كرد دست بيماران سكته مغزي كه در فاز مزمن بهبودي قرار دارند باشد

Introduction: Upper limb chronic hemiparesis is one of the most important factors creating functional disability in stroke patients and therefore several alternative treatments have been proposed with the aim of early restoring upper limb function. Mirror therapy is one of these treatments and the effect of this method has not been evaluated yet in compare with the other methods. Therefore, in this study we compared this method with the effect of bilateral arm training in chronic hemiparetic patients on hand function. Materials and methods: In this randomized double blind clinical trial, 24 stroke patients were selected by systematic sampling and were placed in two groups of bilateral arm training (12 patients) and mirror therapy (12 patients). Treatment programs consisted of 15 sessions (5 days per week), including 30-minute bimanual training program with mirror for the mirror therapy group and 30 minutes bimanual exercises without mirror for the bilateral arm training group. Patients were assessed by Fuglmayer test for hand function, Box & Block test of dexterity for fine movements of upper extremity and Jamar Dynamometer for the power of the upper extremity before and after treatment and after one month follow up period after treatment. Results: Data showed that the mean scores obtained from the mirror therapy group immediately after therapy and after the follow up period for hand function and fine movements and power variables were significantly higher than those obtained from the bilateral arm training group (P> 0.05). Conclusion: The findings of this study suggest that mirror therapy may be more effective method for improving hand functions in stroke patients during the chronic phase of recovery.