فضيلت معرفتي، قوه اعتمادپذير و ويژگي منشي: رويكردي تطبيقي

Epistemic Virtue in the Midst of Reliable Faculty and Character Trait: A Comparative Approach

در معرفت‌شناسي فضيلت، فضيلت معرفتي به دو صورت تعريف شده است؛ سوسا آن را از سنخ قواي اعتمادپذير مي‌داند و زگزبسكي آن را از نوع ويژگي‌هاي منشي. در حالي كه هر دو، فضيلت را معرفت‌ساز دانسته و تبيين و توجيه معرفت را بر پايۀ آن ممكن مي‌دانند. در پاسخ به سؤال از دليل اين دو گانگي در‌ تحليل، مقالۀ حاضر نگرش متفاوت فيلسوفان به معنا و ويژگي‌هاي معرفت را عامل آن مي‌داند. تعريف سوسا از معرفت به باور صادق موجه و انفعالي دانستن آن، يا به حالتي فراتر از داشتن باورهاي صادق، كه حاصل فعاليتي اختياري و ارادي است، در زگزبسكي، نهايتا به اين منجر مي‌شود كه فضيلت را يا از سنخ قوا بدانيم و يا از سنخ ويژگي‌هايي كه براي انجام چنين فعاليتي ضروري اند. در نتيجه به‌رغم اينكه هر دو فيلسوف وجود قوا را براي كسب معرفت حيواني ضروري مي‌دانند اما نگاه متفاوتشان به معرفت تأملي، نهايتاً به دو برداشت از فضيلت منتهي مي‌شود. حتي دخالت دادن عامليت فاعل در معرفت حكمي و ضروري دانستن برخي ويژگي‌ها مثل دقت و ذهن باز، به عنوان فضيلت باورساز، توسط سوسا، در نتيجه بحث، تغيير چنداني ايجاد نمي‌كند.

In virtue epistemology, epistemic virtue has been defined in two ways. Ernest Sosa regards it as a reliable faculty, and Linda Zagzebski regards it as a character trait, while both consider virtue as a belief producer, and explain knowledge on the basis of it. This paper considers the different attitudes of philosophers to the definition and characteristics of knowledge as the cause of the aforementioned duality in the analysis of virtue. The definition of knowledge as “justified true belief” that is a passive issue (in Sosa) and as a state beyond the true beliefs, which is the result of voluntary activity (in Zagzebski), ultimately leads to consider epistemic virtue as a power or as a character trait that is necessary for such an activity. Consequently, in spite of the fact that both philosophers maintain that faculties are necessary for “animal knowledge”, their different views on the “reflective knowledge” ultimately leads to two concepts of virtue. Even Sosa’s accepting the role of agential virtues, like mind openness and attention, in judgmental belief does not make any remarkable change in the result of the discussion.