عنوان مقاله :
نقدي بر مقالة «پارادوكس اخبار از مجهول مطلق: تحليل مفهوم «خبر»»
عنوان به زبان ديگر :
A Critique of the Paper "the Paradox of Informing from Absolute Unknown: Analyzing the Concept of ‘Information"
پديد آورندگان :
اسدي، مهدي دانشگاه تهران
كليدواژه :
مجهول مطلق , معدوم مطلق , پارادوكس , قاعدة فرعيه , حكم , خبر , سخن
چكيده فارسي :
هدف اصلي اين جستار نقد و بررسي مقاله‌اي است كه پيش‌تر شريف‌زاده و حجتي با عنوان «پارادوكس اخبار از مجهول مطلق: تحليل مفهوم «خبر»» در همين مجله به چاپ رسانده‌اند. اين مقاله با وجود برخورداري از برخي نكات مثبت دربردارندة چندين نكتة قابل نقد است. ما نكات قابل نقد را گزارش مي‌كنيم و مي‌سنجيم؛ مواردي چون تعبير «حكم‌ناپذيري» در مجهول مطلق، عدم اعتبار ارجاع به قراملكي و جاهد در نقد راه‌حل‌هاي پيشينان، تقسيم‌بندي معدوم مطلق به «هستي‌شناختي» و «معرفت‌شناختي»، رابطة مجهول مطلق و معدوم مطلق و راه‌حل آن‌ها، غفلت از قاعدة فرعيه و تعريف قوي قدما از معدوم مطلق، راه‌حل‌هاي مقاله و تناقض‌گويي‌هاي مكرر آن؛ عدم موفقيت مقاله در نشان‌دادن خدشهپذيربودن راه‌حل پيشينان، خدشهپذيربودن تحليل مقاله از «خبر» و احتمالاً از «سخن» و بدفهمي مقصود قدما، و غفلت از تعريف مجهول مطلق و دليل خبرناپذيري و سخن‌ناپذيري آن.
چكيده لاتين :
The main purpose of this essay is to review and criticize the paper published earlier in this journal, Logical Study, titled ‘the Paradox of the informing from Absolute Unknown: Analyzing the Concept of information’ written by Sharifzadeh and Hodjati. In spite of having some useful points, the paper is, in several aspects, problematic. We review and criticize respectively such problematic points as: the expression of non-judgeability (ukmnāpadhīrī) in the absolute unknown (majhūl muṭlaq) debate; the invalidity of refer to Qaramaleki and Jahed in the criticism of the previous solutions; absolute non-existent division (ma‘dūm muṭlaq) into ontological and epistemological non-existent; the relationship between the absolute unknown and the absolute non-existent, and their solutions; neglecting the rule of far‘īyah and the predecessors’ strong definitions of the absolute non-existent; the solutions of the paper and its frequent inconsistencies; the successfulness of the paper in showing the indefensibility of the previous solutions; criticism of the analysis of the paper of ‘information’ (khabar) and probably of speech (sukhan); and misunderstanding the predecessors’ purpose; neglecting the definition of absolute unknown and the reason why it couldn’t be informed and spoken.
