سوژه و صورت منطقي در تراكتاتوس

Subject and Logical form in Tractatus

ويتگنشتاين متقدم، با گره‌زدن زبان به ضرورت، معنا را از ايده‌هاي ذهني صرف جدا مي‌كند. به‌نظر او، زبان ساختاري منطقي دارد كه روگرفتي از ضرورت‌هاي موجود در عالم است. او براي تبيين ضرورت‌هاي موجود در عالم تعريف خاصي از مفهوم شيء ارائه مي‌دهد، به‌ازاي هر شيء نشانه‌اي را در زبانِ ممكن واجدِ معنا مي‌داند، و روابط بين اشيا را حاصل بالفعل‌شدن امكان‌هاي تركيبيِ خاص هر شيء مي انگارد. در نظر او، ساختار منطقي زبان برآمده از چهارچوبِ عالم است و زبان فقط درصورتي معنادار است كه تصويرگر اين عالم باشد. ويتگنشتاين، بدون آن‌كه از مفاهمه حرفي به‌ميان بياورد، خودِ چگونگيِ ممكن‌بودنِ زبان را بررسي مي‌كند و در پاسخ، صورت منطقي را مطرح مي‌كند. در طراحي او از زبان، سوژه جايگاه معنابخشي خود را از دست مي‌دهد و اشياي عالم و امكان‌هاي تركيبي آن‌ها عهده‌دار معنا مي‌شوند.

Early Wittgenstein separate meaning from ideas by attaching necessity to language. In his view, language has a logical structure which is a model of existing necessities in the world. He define object in a specific way to explain existing necessities in the world. At his viewpoint there is a sign for each object in possible language and each object has some possibilities to join others which the existing relations are some of those possibilities. Wittgenstein thinks logical structure of language is caused by scaffolding of world and language is meaningful just in a way of picturing the world. Without saying anything about communication between people, Wittgenstein studies how language is possible and as an answer he shows logical form. In Wittgenstein’s design of language Subject lose its position that sets function of words but objects and their possibilities to join each other take that position.