بررسي تفسيرهاي گوناگون ادات هاي منطقي از ديدگاه رواقيان

A study of various interpretations of logical connectives; From the perspective of the Stoics

در اين جستار منطق رواقي و تعبيري كه در نيمة نخست قرن بيستم از اين منطق صورت گرفت بررسي مي‌شود. از آن‌جا كه نخستين محققان در اين دوره بر اساس پيش‌فرض‌هاي منطق جديد با منطق رواقي مواجه شدند، اين رويكرد را كلاسيك ناميده‌ايم و سعي كرده‌ايم تعابيري را كه اين رويكرد از ادات اصلي منطق رواقي يعني نفي، عطف، فصل، و شرطي به‌دست داده است بررسي كنيم. در مورد هر ادات، در پرتو كارهاي جديد بر روي منطق رواقي، نارسايي‌هاي برداشت كلاسيك نشان داده شده است. در پايان اين جستار توضيح مي‌دهيم كه برداشت كلاسيك از ادات‌ نفي و عطف به‌لحاظ جدول ارزش صحيح است هرچند مفاهيم رواقي يادشده را تماماً نمي‌رساند. هم‌چنين نشان خواهيم داد كه برداشت كلاسيك از ادات‌هاي فصل و شرطي در مواردي نادرست بوده است.

This article studies the stoic logic and the interpretation of which presented in the first half of twenty century. Since the encounters of the first researchers of this period to stoic logic is based on the modern logic presuppositions, we have called this approach classic and have attempted to examine the interpretations that this approach have presented of the connectives of the logic, i.e. disjunction, conjunction, conditional, and negation. In the lights of new works on stoic logic, the defects of the classic reading of these connectives will be shown. In the end of the paper we will explain that the classic understating of negation and conjunction connectives is right according to truth table, even though doesn’t convey stoic concepts completely. We will also show that the classic understanding of disjunctive and conditional connectives is wrong in some cases.