عنوان مقاله :
تأثير افزايش سرعت راه رفتن بر فعاليت هم‌زمان عضلات مفصل مچ پا بر اساس شدت اسپاستي سيتي در بيماران سكته مغزي مزمن
عنوان به زبان ديگر :
Effects of increasing walking speed on ankle muscle co-contraction based on spasticity severity in
پديد آورندگان :
محمدي، رقيه دانشگاه علوم پزشكي سمنان - دانشكده توان بخشي - مركز تحقيقات توان بخشي عصبي عضلاني،سمنان , محمدزاده نهنه كران، سولماز سازمان بهزيستي شهرستان اردبيل، اردبيل
كليدواژه :
پياده روي , الكتروميوگرافي، , سكته مغزي
چكيده فارسي :
سابقه و هدف: عضلات پلانتارفلكسور نيروي جلوبرنده بدن را در انتهاي مرحله ايستايش راه رفتن مهيا مي‌كنند، هرگونه نقص در بازده اين عضلات منجر به نيروي جلوبرنده بدن ناكافي در مرحله push off در بيماران مبتلا به سكته مغزي مزمن مي‌گردد. اين مطالعه تأثير سرعت‌هاي مختلف بر فعاليت الكتروميوگرافي هم‌زمان عضلات مفصل مچ پا حين راه رفتن در بيماران مبتلا به سكته مغزي مزمن را بررسي كرده است.
مواد و روش‌ها: 19 بيمار سكته مغزي (13مرد و 6 زن) در سرعت‌هاي مختلف (سرعت انتخابي، سرعت انتخابي +20%، سرعت انتخابي +40%) روي تردميل راه رفته‌اند و فعاليت الكتروميوگرافي عضلات گاستروكنميوس داخلي، تيبياليس قدامي در مرحله push off راه رفتن مورد بررسي قرار گرفته است.
يافته‌ها: در زير مجموعه با اسپاستي سيتي شديد (مقياس تارديو≥2) فعاليت عضله گاستروكنميوس داخلي سمت مبتلا با افزايش سرعت راه رفتن افزايش يافته است (05/0p<).
نتيجه‌گيري: داده‌هاي اين مطالعه نشان داده است كه بيماران سكته مغزي مي‌توانند با امنيت بر روي تردميل با سرعت‌هاي 20 الي 40 درصد سريع‌تر از سرعت دلخواهشان، براي بهبود بازده عضله گاستروكنميوس داخلي آموزش داده شوند بدون اين‌كه اثر بدي بر بازده عضله تيبياليس قدامي داشته باشند
چكيده لاتين :
Introduction: Plantar flexor muscles produce propulsive force in the second half of stance phase; deficient motor output from these muscles would lead to inadequate propulsion at push off phase of gait following stroke. The aim of the present study was to examine the effects of walking on a treadmill at varying speeds on ankle muscle activation in stroke survivors and to compare the effect of increasing speed on plantar flexor muscle activity in subject groups in relation to spasticity severity.
Materials and Methods: Nineteen stroke survivors (13M/6F) walked on a standard treadmill at three different speeds (self-selected, self-selected+20%, self-selected+40%). The electromyographic activity of Medial Gastrocnemius (MG), and Tibialis anterior (TA) muscles recorded at push off phase of the gait.
Results: In the high spasticity subgroup (Tardieu scale ≥2), paretic MG activity increased as walking speed increased (p<0/05).
Conclusion: Our data indicates that individuals with stroke can be safely trained on a treadmill to walk 20-40% above the self-selected pace to improve MG output without adversely affecting TA output.
