سويه هاي فايده گرايانه ي عرفي در اصول فقه سني

نظريه ي حقوقي اهل سنت از نزاع اصحاب راي و اصحاب حديث تا به امروز مسيري طولاني را پيموده است؛ اصحاب راي متهم بودند كه نظام عقل گرايانه اي را در استنباط حكم شرعي حاكم ساخته اند و به دنبال تخريج مناطات احكام در فرآيند قياس هستند. اين پژوهش ضمن تاييد اين ادعا، رويكرد اصحاب حديث را كه پس از آن در قالب فقه مالكي و فقه حنفي ساماندهي شدند نيز بر اساس مدلي فايده گرايانه مي داند كه در مقام استنباط حكم شرعي به مصالح احكام توجه دارند و آن را قابل كشف مي دانند. اين پژوهش در جستجوي سويه هاي فايده گرايانه ي عرفي در اصول فقه سني است و نشان مي دهد كه چگونه فايده گرايي با اشكال متفاوت، سراسر منظومه ي معرفت ديني سنيان را تحت تاثير قرار مي دهد و نظام استنباط در همه ي مذاهب سني با عنصر مصلحت به مثابه ي اصلي فايده گرايانه پيوندي وثيق دارد.