واكاوي و ارزيابي مفهوم سعادت از ديدگاه خواجه نصيرالدين طوسي

مفهوم «سعادت»، يكي از مفاهيم برجسته اخلاقي در دستگاه فلسفه اخلاق خواجه نصيرالدين طوسي است. او همانند بيشتر فلاسفه و حكماي قديم، اخلاق كامل را مبتني بر ره يافتي بيروني و آفاقي يا همان عقل گرايي و تعقل ورزي مي داند. بر اين اساس عقل تنها راهنماي سعادت انسان است، پس انسان بايد بدون چون وچرا حكم عقل را پيشه خود سازد، به گونه اي كه دارنده حكمت عملي بايد نسبت به فضايل و رذايل آگاهي داشته باشد وهرچه را كه عقل زشت و ناپسند مي داند، واگذارد و هرچه را كه عقل نيك مي يابد، انجام دهد. او سعادت را همچون ارسطو عين كمال مي داند اما براي آن دو مرتبه قائل است، نازل ترين آن مربوط به حيات مادي و والا ترين آن عمدتاً مربوط به حيات اخروي است كه آن را سعادت تام مي نامد. بدين ترتيب در انديشه او غالباً در دنيا سعادت تام حاصل نمي شود و براي اثبات اين نگرش از مولفه هاي گوناگوني بهره مي جويد.