اتانازي و تفاوت فقهي، اخلاقي دو نوع فعال و انفعالي آن

اتانازي انواعي دارد كه از حيث اخلاقي و فقهي از يكديگر متفاوت اند. تمايز دو نوع عمده آن، يعني اتانازي فعال و منفعل، اين است كه در نوع اول، بيمار لاعلاج و با رنج زياد را بدون اميد به بهبودي مي كشيم، اما در دومي، درمان او را رها مي-كنيم تا بميرد. تحليل و ارزيابي اين تقسيم و تمايز، ميتواند پاسخگو به اين پرسش مهم و كليدي باشد كه آيا وانهادن براي مرگ نيز از لحاظ فقهي-اخلاقي مانند كشتن است؟ بسياري از فلاسفه اخلاق اين دو نوع را از حيث اخلاقي مانند هم ميدانند يا اينكه گاهي حتي اتانازي منفعل را غيراخلاقيتر از نوع فعال آن ميدانند؛ لكن در اين مقاله با بررسي و برجسته كردن تفاوت و تمايز اين دو نوعِ عمده اتانازي، مشخص ميشود كه از حيث اخلاقي و فقهي هيچگاه نمي توانند با هم يكسان باشند؛ بلكه همانطور كه در قسم فعال، حرمت و غيراخلاقي بودن آن روشن است، در قسم منفعل نيز، عدم حرمت آن روشن ميشود؛ و در موارد لاعلاجي كه هيچ اميدي به بهبودي فرد بيمار نيست و بيماري او روز به روز در حال پيشرفت است، ديگر هيچ ضرورت اخلاقي و تكليف شرعي اي به عهده پزشك و يا حتي شخص بيمار نيست تا بخواهد روند پيشرفت بيماري را كاهش داد و يا شخص را بيشتر زنده نگه داشت.