انسان شناسي تكاملي و بن بست اخلاقي آن: با تاكيد بر قانون طلايي

شناخت انسان و تاثير آن بر نگرش اخلاقي يكي از مسائل مهم در فلسفه است. انسان شناسي تكاملي به عنوان يكي از محصولات عصر جديد با بن بست چاره ناپذيري در حوزه اخلاق مواجه است به نحوي كه امكان هر نوع سازش منطقي ميان آن و خداگرايي توحيدي را منتفي ميسازد. ابعاد مختلفي را ميتوان محور تضاد ميان انسان شناسي تكاملي و اخلاق نشان داد. تحقيق حاضر محدود به قانون طلايي خواهد بود و هدف نويسنده نشان دادن ناسازگاري موجود ميان انسان شناس تكاملي و قانون طلايي است. بر اساس اين قانون « برا ي ديگران همان را بايد دوست داشت كه براي خود دوست داريم». تبديل قانون طلايي به يك قانون غير قابل دفاع و نگرش ساده لوحانه كه صرفا منفعت فردي در آن توصيه مي گردد از عمده ترين بحراني است كه انسان شناسي تكاملي به لحاظ اخلاقي به همراه دارد. پژوهش حاضر با روش توصيفي تحليلي و تمسك به تبيين علي به معناي كشف روابط علي بين احكام و گزاره هاي مورد بررسي انجام مي شود.