مقايسه تطبيقي توسعه زنان دركشورهاي توسعه يافته وايران و پيامد هاي اخلاقي آن در جامعه

از اوايل دهه هفتاد ميلادي توجه به نقش زن در توسعه ي جوامع و توانمندسازي زنان در ابعاد مختلف توسعه و مساله رفع عقب ماندگي هاي اجتماعي، سياسي و فرهنگي به عنوان يك اولويت در سطح جهاني پذيرفته شد. بر اساس يافته هاي مربوط به شاخص هاي بهداشتي، آموزشي، مشاركت اجتماعي و حضور تعيين كننده سياسي، زنان ايراني در شرايطي به مراتب بهتر نسبت به اغلب كشورهاي در حال توسعه ي منطقه اي و اسلامي قرار دارند. اما واقعيت آن است كه زنان ايراني هنوز براي رسيدن به جايگاه حقيقي خود راه درازي را پيش رو دارند. پژوهش حاضر با هدف مقايسه تطبيقي وضعيت زنان ايران (توسعه بالا)، با كشورهاي توسعه خيلي بالا بر اساس شاخص هاي توسعه انساني يونسكو انجام شد. پژوهش حاضر به روش توصيفي-تحليلي و با استناد به اسناد معتبر و گزارش هاي توسعه انساني سازمان ملل، به مقايسه شاخص توسعه انساني ايران با كشورهاي توسعه خيلي بالا در يك دوره 10 ساله از سال (2006-2016) پرداخته است. اين بررسي شامل موارد: رتبه هر كشور و ميزان سه شاخص اصلي براي محاسبه شاخص توسعه انساني (اميد به زندگي در بدو تولد، نسبت باسوادي در بزرگسالان، نسبت ناخالص ثبت نام و استاندارد زندگي با GDP سرانه يا درآمد) در هريك از كشورها بود. نمونه گيري به صورت هدفمند انجام شد در واقع تعدادي از كشورها با شاخص توسعه انساني خيلي بالاتر از ايران انتخاب شدند. يافته ها حاصل از اين تحقيق نشان داد كه بين ميزان باسوادي، اميد به زندگي و درآمد سرانه زنان ايران و زنان كشورهاي توسعه خيلي بالا تفاوت معناداري وجود دارد. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه وضعيت زنان ايراني در مقايسه با زنان كشورهاي داراي توسعه خيلي بالا، ضعيف است كه اين خود نيازمند برنامه ريزي هاي دقيق براي ارتقاء شاخص توسعه انساني در بين زنان ايراني است.