روش هاي جبران خسارات زيست محيطي بر مبناي اصول اخلاقي محيط زيست؛ در نظام حقوقي ايران

طبيعت و محيط زيست در متون ديني، حق همه انسانها در همه دورانهاست. بنابراين در مقابل حق استفاده اي كه خداوند براي انسان در محيط زيست و طبيعت قائل شده است، وظيفهاي نيز بر عهده او گذاشته است كه آن، حفظ و حمايت و بهرهبرداري صحيح از محيط زيست است؛ زيرا هدف خداوند از در اختيار گذاشتن طبيعت براي انسان اين است كه جهت رفاه، آسايش و تكامل خود از آن بهرهمند شود. بنابراين، اگر در استفاده از اين امكاني كه در اختيار او قرار گرفته، زيادهروي كند، بر خلاف آن هدف متعالي اقدام كرده كه نتيجهاش به خطر افتادن حيات خود او و ديگران و بازماندن از سير تكاملي در مسير سعادت دنيا و آخرت خواهد بود. اولا با توجه به ماهيت و تحول مفهوم خسارت زيست محيطي به نظر مي رسد كه اعمال قواعد عام و سنتي روشهاي جبران خسارت زيست محيطي در حوزه حقوق محيط زيست چندان كارايي ندارد و از اين رو تدوين نظام جبران خسارت خاص زيست محيطي با رويكرد روشهاي نوين لازم است. ثانيا گسترش آلودگي هاي مختلف، تغيير آب و هوا، تحليل لايه ازن، كاهش تنوع زيستي و تعداد بي شمار معضلات زيست محيطي كه حيات انسان ها را در كره خاكي تهديد مي كنند و كيفيت حيات را به شدت تقليل داده اند واقعيت انكار ناپذير است كه جامعه بين المللي سخت با آن دست به گريبان است. هدف اين مقاله روش هاي جبران خسارات زيست محيطي در نظام حقوقي ايران است. تا از اين رهگذر كمك اندكي به حقوق زيست محيطي كشورمان صورت بگيرد .