پديد آورندگان :
ملك پور، مختار دانشگاه اصفهان , محمدي خوزاني، زهرا دانشگاه اصفهان , قمراني، امير دانشگاه اصفهان , يارمحمديان، احمد دانشگاه اصفهان
چكيده فارسي :
هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسي ميزان شيوع اختلال هماهنگي رشدي و رابطهٔ آن با ويژگي‌هاي جمعيت‌شناختي در كودكان پايهٔ اول و دوم دبستان در شهر اصفهان بود. روش‌بررسي: روش پژوهش از نوع توصيفي پيمايشي بود. جامعهٔ آماري شامل تمامي كودكان پايهٔ اول و دوم دبستان در سال تحصيلي 93-92 در شهر اصفهان بود. با استفاده از نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي (سهمي)، تعداد 1288 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت انجام پژوهش ابتدا پرسشنامهٔ اختلال هماهنگي رشدي (فرم والدين) (صالحي و همكاران، 1391) به‌همراه پرسشنامهٔ ويژگي‌هاي جمعيت‌شناختي (محقق‌ساخته) در بين كودكان پايهٔ اول و دوم دبستان توزيع شد. پس از غربالگري اوليه، از پرسشنامهٔ اختلال هماهنگي رشدي (فرم معلم) (صالحي و همكاران، 1390) استفاده گرديد و در نهايت براي تشخيص دقيق افراد مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي از مشاهده باليني استفاده شد. يافته‌ها: در مجموع از 1288 نفري كه مورد مطالعه قرار گرفتند، 35 نفر مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي بودند و ميزان شيوع اين اختلال در شهر اصفهان 2٫7درصد مشخص گرديد. همچنين نتايج نشان داد شيوع اختلال هماهنگي رشدي در كودكان پايه اول دبستان 3٫41درصد و در كودكان پايه دوم دبستان شهر اصفهان 2٫02درصد مي‌باشد. همچنين شيوع اختلال هماهنگي رشدي در پسران 2٫94درصد و در دختران 2٫3درصد بود. البته تفاوت جنسيت در دختران و پسران از نظر آماري معنادار نبود. همچنين در ارتباط با اختلال هماهنگي رشدي و ويژگي‌هاي جمعيت شناختي اين اختلال با سن و جنس كودك، سن، تحصيلات و شغل والدين، سن مادر در دوران بارداري، تعداد فرزندان و رتبهٔ تولد كودك فاقد ارتباط معنادار بود و تنها اين اختلال با وضعيت تحصيلي كودك از نظر آماري داراي ارتباط معنادار بود (0٫05>p).
نتيجه‌گيري: از آنجاييكه اين اختلال علاوه بر مهارت‌هاي حركتي بر خودپنداره، عزت نفس و مهارت‌هاي تحصيلي دانش‌آموزان تاثيرگذاراست، تشخيص زودهنگام و درمان به موقع براي اين اختلال ضروري احساس مي‌شود.
چكيده لاتين :
Objective: The aim of the present research is to study the prevalence of developmental coordination disorder (DCD) and its relation with the demographics of students in the first and second grade of primary schools in Isfahan. Methods: The study was a descriptive survey. The population of the study consisted of all the first and second grade students of primary schools of Isfahan in the educational calendar of 2013-14. Using stratified sampling (share), the population was 1288 people. To conduct the research, first the developmental coordination disorder questionnaire (parent’s form) (Salehi, et. al, 2012) together with demographic questionnaire (self-made) were distributed among the children of the first and second grade of primary school. After the initial screening, the developmental coordination disorder questionnaire (Teachers) (Salehi, et. al., 2011) was used and finally for a precise diagnosis of the persons with developmental coordination disorder the clinical observations were employed. Results: Results show that of all 1288 children under the study, 35 patients were determined with developmental coordination disorder and the prevalence of this disorder in Isfahan was 2.7 percent. Also, the results show that prevalence of DCD in the first grade of primary school children is 3.41% and in the second grade of primary school children in Isfahan is 2 .02%. Furthermore, the prevalence of developmental coordination disorder was 2.94% in boys and 2.3% in girls. Of course, there was no statistically significant gender difference in boys and girls. Additionally, in relation with DCD and demographic characteristics of this disorder with the age and gender of the children, nor with the age, educations, and occupation of parents, mothers’ age of pregnancy, number of the children at home and the order of the child, no significant relationship was observed and it was significantly associated only with the status of a child's education (p<0.05).
Conclusion: Since this disorder has effects on the motor skills, self-concept, self-esteem and academic skills of students, therefore, early diagnosis and timely treatment of this disorder seems necessary.
