صفات پادشاهان ايران و انيران در آيينۀ علم فراست

فاقد عنوان و چكيده لاتين

علم فراست كه در متون دورة اسلامي با عناوين علم قيافه و قيافه شناسي نيز آمده است، يكي از اقسام علوم غريبه است كه اكثر دانشمندان اسلامي آن را ذيل فروع حكمت طبيعي قرار داده اند. فراست، دانشي است كه به كمك آن مي توان از نشانه هاي ظاهري و علائم صوريِ فرد به باطن و سيرت او راه يافت، دانشي كه پيشينۀ آن را به قرن پنجم و چهارم پيش از ميلاد و به دورة بقراط و ارسطو رسانده اند. موضوع اين مقاله، فراست نامه هاي فارسي منسوب به آذركيوان است كه در ميان فراست نامه هاي فارسي و عربي نظيري ندارد. در اين فراست نامه، آذركيوان علائم و نشانه هاي ظاهري پادشاهان ايران باستان را توصيف كرده و آنها را با اخلاق و منش ايشان تطبيق داده است. توصيفات ظاهري شاهان و پهلوانان ايراني اغلب بر محور اعتدال مي چرخد و در برابر، اجزاي چهره و اندام شاهان و پهلوانان انيراني يا بسيار درشت و بزرگ اند يا باريك و نزار. بدترين و ظالم ترينِ پادشاهان، ضحاك و تور و گرسيوز و شغاد و ماهوي سوري اند كه تقريباً همۀ صفات شخصيت هاي بد و ظالم را دارند