بررسي عوامل مؤثر بر ارزش افزوده بخش صنعت و معدن در ايران با استفاده از روش همجمعي يوهانسن

هدف از اين مقاله، الگوسازي عوامل مؤثر بر ارزش افزوده بخش صنعت ايران در بلندمدت است. به اين ‌منظور از الگوي همجمعي يوهانسن جوسليوس بهره گرفته شده است. دامنه داده‌هاي مورد استفاده سال‌هاي 1352 تا 1393 است. در تهيه داده‌ها از آمار سري زماني بانك مركزي، نماگرهاي اقتصادي بانك مركزي و نتايج آمارگيري كارگاه‌هاي صنعتي مركز آمار ايران استفاده شده است. بر‌اساس نتايج برآورد مدل، افزايش يك درصدي در سرمايه‌گذاري با ضريب 27/0، درآمدهاي نفتي با ضريب 14/0، نرخ ارز حقيقي با ضريب 13/0 و كالاهاي سرمايه‌اي وارداتي به‌عنوان منبع واردات فناوري با ضريب حدود 12/0 بر ارزش افزوده بخش صنعت تأثيرگذارند. روند رشد بالقوه بخش صنعت و معدن كه نشانگر ظرفيت‌هاي اين بخش است، از سال‌هاي ابتدايي مياني دهه 1380 رو به كاهش بوده است. كاهش سرمايه‌گذاري در بخش صنعت و معدن، كاهش درآمدهاي نفتي، تركيبي از سياست‌هاي نامناسب ارزي، تحريم‌هاي اقتصادي و كاهش دسترسي به ماشين‌آلات و تجهيزات به‌روز از طريق بازارهاي بين‌المللي سبب شد تا در نهايت توان بالقوه و رشد صنعتي در ايران كاهش يابد.