بررسي استراتژي توسعه صنعتي از ديدگاه ساختارگرايي جديد (بر‌اساس تجربه كشورهاي در حال توسعه پيشرو)

در چندين دهه گذشته، همگرايي برخي كشورهاي در حال توسعه با كشورهاي توسعه‌يافته اتفاق افتاده، اما در‌عين‌حال واگرايي ساير كشورها با كشورهاي توسعه‌يافته شدت يافته است. بررسي روند همگرايي موضوع اصلي تحقيق اقتصاددانان حوزه توسعه اقتصادي براي دهه‌ها بوده و ساختارگرايي جديد نيز تلاش دارد مسير طي شده كشورهاي موفق همگرا را بازسازي كرده و آن را براي كشورهاي در حال توسعه كاربردي و قابل حصول كند. در اين تحقيق، ضمن تبيين مباني نظري استراتژي توسعه صنعتي ساختارگرايي جديد، اصول و شاخصه‌هاي اين استراتژي و چارچوب كاربردي تسهيل و شناسايي رشد آن نيز ارائه مي‌شود. شاخصه‌هاي اين استراتژي شامل چگونگي الگوبرداري از كشورهاي با ساختار مشابه از نظر عوامل توليد و توجه به مزيت نسبي بخش‌ها و زيربخش‌هاي كالايي برآمده از ساختار موجودي عوامل است. همچنين صنعتي شدن صادرات‌محور، توجه به سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي برون و درون شبكه‌اي كشورهاي در حال توسعه، تلفيق دولت و بازار براي دستيابي به توسعه صنعتي، تعيين وظايف تسهيلي براي دولت در اين زمينه و اتخاذ رويكرد تدريج‌گرايي در مسير توسعه صنعتي است.