تأثير بهره‌وري نيروي كار بر كاهش فقر در ايران

ايران به‌عنوان كشوري در حال توسعه تا به حال برنامه‌هاي گوناگوني را براي كاهش فقر مورد استفاده قرار داده است، اما پايايي مشكل فقر نشان‌دهنده عدم موفقيت كامل اين برنامه‌ها در ايران است. بررسي‌ها روي سياست‌ها و برنامه‌هاي اجرا شده، نشان مي‌دهد تمركز و اولويت اين برنامه‌ها بر توزيع مجدد درآمد بوده است. از‌اين‌رو، مطالعه حاضر روشي را مورد بررسي قرار داده كه با آن موجبات افزايش سطح درآمد آحاد مردم و به‌خصوص فقرا به‌گونه‌اي فراهم شود كه بتوانند از چرخه فقر خارج شوند؛ و اين رويكرد كاهش فقر نسبي از طريق بهبود بهره‌وري است. براي اين منظور، در اين مطالعه، با توجه به مباني نظري موجود، در ابتدا به ارائه يك چارچوب و الگوي تئوريك جهت بيان ارتباط بين بهره‌وري و كاهش فقر پرداخته و در نهايت با استفاده از روش داده‌هاي تابلويي به برآورد اين الگو پرداخته شده است. براساس نتايج ارائه شده وجود يك ارتباط معكوس ميان بهره‌وري نيروي انساني و فقر نسبي موجود در جامعه است، به همين علت مي‌توان انتظار داشت تمركز بر افزايش بهره‌وري نيروي انساني تأثير بسزايي در جهت كاهش فقر نسبي داشته باشد.