اثر روش هاي متفاوت برآورد تبخير-تعرق مرجع بر محاسبه نمايه شناسايي خشكسالي در چند نمونه اقليمي ايران

The effect of the different ETo estimation methods on Reconnaissance Drought Index (RDI) calculation in several climatic zones of Iran

به طور معمول، شدت خشكسالي با نمايه هاي خشكسالي ارزيابي مي‌گردد. در سالهاي اخير در بسياري از مناطق خشك و نيمه خشك از نمايه قدرتمندي به نامنمايه شناسايي خشكسالي (RDI) استفاده شده است. از آنجايي كه اين نمايه بر مبناي دو متغير بارش و تبخير-تعرق مرجع محاسبه مي‌گردد لذا ارزيابي اثرات ناشي از محاسبه ETo با روش‌هاي متفاوت بر ويژگي هاي خشكسالي مسئله‌اي ضروري مي‌باشد. در اين راستا، در اين پژوهش از چهار روش رايج محاسبه تبخير-تعرق مرجع شامل هارگريوز- ساماني، تورنت وايت، بلاني-كريدل و روش FAO (تنها دما) جهت بررسي تاثيرپذيري اين نمايه از روش برآورد تبخير-تعرق مرجع استفاده شده و روش فائو-پنمن-مانتيث نيز به عنوان روش مبنا براي مقايسه تفاوت مقادير شدت خشكسالي محاسبه شده با چهار روش برآورد تبخير-تعرق در نظر گرفته شد. ايستگاه‌هاي مورد بررسي شامل ايستگاه بندر انزلي كه در طبقه‌بندي گسترش‌يافته دمارتن در اقليم بسيار مرطوب معتدل، ايستگاه كرمان كه در اقليم خشك سرد، ايستگاه شهر‌كرد كه در اقليم نيمه خشك فرا سرد و ايستگاه اهواز كه در اقليم خشك گرم قرار مي‌گيرند ميباشد. نتايج نشان داد كه انتخاب روش‌هاي متفاوت محاسبه ETo تاثير معني‌داري در مقادير شدت نمايه خشكسالي ندارد. با اين وجود، در بين روش‌هاي مورد استفاده روش فائو-پنمن-مانتيث (تنها دما) و هارگريوز عملكرد بهتري از خود نشان دادند. بر مبناي اين يافته‌ها مي‌توان نتيجه گرفت كه RDI نمايهاي استوار است و مقادير شدت خشكسالي محاسبه شده با اين نمايه، به روش‌هاي مختلف محاسبه تبخير-تعرق بستگي ندارد.