رابطه بين كيفيت زندگي كاري و تعهد سازماني: نقش ميانجي‌گري توانمندسازي كاركنان دفاتر پليس +10 خراسان جنوبي

The Relationship between Quality of Work Life and Organizational Commitment: The Mediating Role of Staff Members' Empowerment in Police+10 Centers in South Khorasan

در دنياي رقابتي امروز، تنها مزيت رقابتي پايدار هر سازمان، افراد آن و نقش تمامي آنها در موفقيت سازمان است كه اين امر از طريق توانمندسازي، كيفيت زندگيكاري و متعهد بارآوردن كاركنان ميسر است. بدين ترتيب هدف اين پژوهش بررسي نقش ميانجي توانمندسازي كاركنان در رابطه بين كيفيت زندگي كاري و تعهدسازماني آنان است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از نوع توصيفي – همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش، كاركنان دفاتر پليس + 10 خراسان جنوبي است. نمونه آماري پژوهش بر اساس جدول مورگان 66 نفر مشخص شد كه در نهايت تعداد 72 پرسش‌نامه برگشت داده شد. در اين پژوهش ابزار جمعآوري اطلاعات 3 پرسشنامة، پرسشنامه كيفيت زندگي كاري والتون (1973)، پرسش‌نامه تعهد سازماني آلن و مير (1990)، و پرسش‌نامه توانمندسازي كاركنان اسپريتزر (1996) است. جهت سنجش روايي ابزار، از روايي محتوا و براي تعيين پايايي پرسش‌نامه ها از ضريب آلفاكرونباخ استفاده شده است. براي تجزيه و تحليل دادهها از آزمون رگرسيون چندگانه و مدليابي معادلات ساختاري استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين كيفيت زندگي كاري و تعهدسازماني رابطه معناداري وجود دارد. اما نقش ميانجيگري توانمندسازي كاركنان مورد ترديد واقع شد. در نهايت فرضيه اصلي پژوهش مورد ترديد واقع شد. چراكه وقتي توانمندسازي كاركنان تأثير مستقيمي بر تعهد سازماني ندارد؛ بنابراين به صورت غير مستقيم هم نمي‌تواند بر تعهد سازماني اثرگذار باشد. به‌عبارت ديگر اگر شرايط كيفيت زندگي كاري مهيا نباشد هر چند كاركنان توانمند باشند يا توانمند ساخته شوند نمي‌توان تعهد سازماني آنها را ارتقا بخشيد.

In today's competitive world, the only sustainable competitive advantage of any organization is its people and their role in the success of the organization that is possible through empowerment, quality of working life and commitment of the staff members. The aim of this study was to investigate the mediating role of employees' empowerment in the relationship between quality of work life and their organizational commitment. This study is of an applied research and descriptive-correlation type. The statistical population of the study included 80 Police+10 centers' staff members in South Khorasan. The sample size was determined as 66 individuals using Morgan Table. Finally, 72 copies of questionnaires were collected. The data were collected through 3questionnaires in the study: Walton's QWL (1973), Organizational Allen and Meyer's Organizational Commitment Questionnaire (1990), and Spreitzer's Employees Empowerment Questionnaire (1996). Content validity was employed to measure the validity of the research tools. Cronbach's Alpha coefficient was used to determine the reliability of the questionnaire. For data analysis, multiple regression analysis and structural equation modeling were employed. The results indicated that there is a significant relationship between quality of work life and organizational commitment. But there was doubt about mediating role of employees' empowerment. Finally main hypothesis was under question. While employees' empowerment does not have a direct impact on organizational commitment therefore it cannot indirectly affect organizational commitment. In other words, if the qualities of working life are not available, though employees are competent or empowered, it cannot be possible to promote their organizational commitment.