تقويت ادراك حسي متعادل در كارگاه «درك و بيان محيط»

اين نوشتار دربارۀ ضرورت به‌كارگيري همۀ حواس در ادراك محيط و لزوم تقويت اين نوع ادراك در روند آموزش معماري است. دنياي مدرن، به دليل طبيعتش، تأكيدي بيش از اندازه بر بينايي دارد و ديگر حواس را تضعيف كرده است. يكي از نتايج اين تأكيدْ طراحي محيط‌هايي است كه چيزي براي از نزديك تجربه كردن ندارند و مخاطب را دور از خود نگه مي‌دارند. در زمانۀ كنوني همۀ معيارهاي مطلوبيت محيط در«خوب ديده شدن» خلاصه مي‌شود. آموزش نوين معماري هم از آسيب‌هاي بينايي‌محوري مصون نيست. انواع ترسيم‌هاي سه‌بعدي در دستگاه دكارتي، آشنايي و نقد محيط صرفاً از طريق عكس، محدود كردن برداشت محيط به عكاسي كردن از آن، و... نمونه‌هايي از اين موضوعند. با آگاهي از ضرورت تقويت حساسيت دانشجويان در روند آموزش معماري اين سؤال مطرح مي‌شود كه: چگونه مي‌توان دانشجويان را در به‌كارگيري متعادل همۀ حواسشان در ادراك هر چه كامل‌تر محيط هدايت كرد؟ هدف در اين پژوهش آن است كه اولاً بر اساس نظرات موجود، شرايط و روش‌هايي براي افزايش حساسيت نسبت به محيط، از طريق به‌كارگيري متعادل حواس، پيشنهاد شود و در مرحلۀ بعد چگونگي فراهم كردن اين شرايط در قالب سه تمرين در كارگاه درك و بيان محيط نشان داده شود. اين سه تمرين سنجش اوليۀ راهكارهاي منتج از اين پژوهش هستند. بنا بر اين روش پژوهش تركيبي از استدلال منطقي در بخش اول و مورد پژوهي در بخش دوم است.