تحليل الگوهاي تأمين مسكن در نواحي روستايي مورد: شهرستان‌هاي تايباد و باخرز

در مناطق روستايي، مسكن به عنوان اساسي‌ترين بخش از فضاي كالبدي روستا مطرح بوده كه توسط روستاييان و گاهاً توسط دولت و بخش عمومي در راستاي رفع نيازهاي مختلف اجتماعي، اقتصادي و كالبدي روستائيان شكل گرفته است. تكنيك ساخت و الگوي تأمين اين مساكن، به همان اندازه كه متأثر از عوامل طبيعي است از ساختارهاي ذهني و اجتماعي روستاييان نيز تأثير مي‌پذيرد. هدف تحقيق حاضر شناخت الگوي هاي تأمين مسكن در سكونتگاه هاي روستايي شهرستانهاي تايباد و باخرز و تحليل عوامل موثر بر الگوي غالب مسكن بوده است. محدوده مورد مطالعه پژوهش حاضر نواحي روستايي دو شهرستان تايباد و باخرز با شش روستاي منتخب است كه داراي بيش‌ترين تنوع از نظر الگوهاي تأمين مسكن است. به اين منظور تعداد 90 پرسشنامه براي استفاده‌كنندگان از دو الگوي مسكن حمايتي (بنياد مسكن انقلاب اسلامي) و مسكن اجتماعي (كميته امداد امام خميني) طراحي و توزيع گرديده است. به منظور تحليل علّي استقبال روستائيان به طور عام از الگوي مسكن آزاد، متوليان امور روستايي مورد پرسشگري قرار گرفته ­اند. تحليل يافته‌هاي پژوهش با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هاي آماري فريدمن و كاي دو انجام شده است. نتايج پژوهش نشان‌دهنده عدم رضايت روستائيان از دو الگوي تأمين مسكن حمايتي و اجتماعي و استقبال عام روستائيان از الگوي تأمين مسكن آزاد (خودساخته) است؛ زيرا اين الگو سازگاري و همخواني بيشتري با ساختارهاي معيشتي روستاييان داشته است؛ درحالي كه دو الگوي ديگر بيشتر با هدف تأمين سرپناه براي خانوارهاي روستايي بوده است.