خيانت در شاهنامه (با نگاهي به دو داستان رستم و شغاد و سياوش و سودابه)

Reachery in Shahnameh )By the glance to two stories, Rostam and Shaghad, Siyavash and Sodabeh(

فردوسي، بزرگ ترين حماسه سراي ايران و شاهنامه، ارزش مندترين اثر حماسي در ادب فارسي است كه مي توان از چشم اندازهاي گوناگون به آن نگريست. داستان ها در شاهنامه، نقشي مهم و سازنده بر عهده دارد.ت قابل تحليل و بررسي هستند. همچنين در اين اثر جاودان و ارزشمند، صفات اخلاقي پسنديده و مذموم بسياري وجود دارد كه مي توان در رابطه با هر يك از آن ها، مقالات متعددي را به رشته ي تحرير در آورد وكتاب هاي ماندگاري را تأليف كرد. با توجه به اين امر مهم، در اين مقاله سعي شده است تا مبحث «خيانت» كه به عنوان يكي از صفات ناپسند اخلاقي در متون ديني ما مطرح شده است، در دو داستان شاهنامه مورد بررسي قرار گيرد. نگارنده در اين مقاله مي كوشد با واكاوي داستان هاي رستم و شغاد و سياوش و سودابه، عنصر خيانت و دلايل بروز آن را تبيين نمايد و درعين حال تأثير اين صفت ناپسند اخلاقي را بر جامعه و قهرمانان داستان هاي مذكور بررسي كند.