نقد و نظري بر نسبي گرايي اخلاقي

A critical view over relativism

نسبي­ گرايي اخلاقي ازجمله رويكردها و نظريات نوظهوري است كه درطول يك قرن اخير چالش ها و واكنش ها ي فراواني در ميان معتقدان به آموزه هاي ارزشي واعتقادي به وجود آورده است. اين نوشتار پس از تبيين برخي مفاهيم ومبادي تصوري مربوطه، به تجزيه وتحليل انواع سه گانة نسبي گرايي يعني نسبي گرايي توصيفي، فرا اخلاق وهنجاري پرداخته و در پايان به نقد و بررسي آن ها مي نشيند. در اين پژوهش اثبات گرديده كه ادله هيچ يك از سه نوع نسبي گرايي پيش گفته وافي به مقصود نبوده و مثبِت ادعاي صورت گرفته نخواهد بود؛ زيرا به ترتيب، در نسبي‌گرايي توصيفي آنچه حائز اهميت است اين كه باورهاي اخلاقي بنيادين متفاوت باشد نه صرف اختلاف نظرهاي ظاهري؛ در نسبيّت فرا اخلاق هم اين ادعا كه همه معرفت‌هاي اخلاقي نسبي اند، خود قضيه‌اي مطلق بوده و در نتيجه به پارادوكس و خود ستيزي خواهد انجاميد، و در نهايت نسبي گرايي هنجاري نيز با نفي ونقض دو نسبيّت پيشين كه در حقيقت مباني و مقدمات آن بودند قابل اثبات نخواهد بود.

Ethical relativism, being one of the new theories, has been studied critically by those believing in ethical values and teachings during recent century. This paper, having justified some fundamental concepts in the field, has analyzed the three types of relativism: descriptive relativism, meta-ethical relativism and normative relativism. The paper has argued against the proofs supporting relativism saying that in descriptive relativism, the difference in fundamental principles of ethics, if there would be any, can be relied on, rather than superficial differences found in communities, the relativity of all ethical propositions claimed in meta-ethics is self-contradicted and in this way, normative relativism also would be of no foundation.