اثرات سرمايه اجتماعي بر توسعه پايدار كشاورزي در روستاهاي دهستان آباده طشك

يكي از علل اصلي ركود در بخش كشاورزي، عدم شكل گيري سرمايه اجتماعي در اين بخش از اقتصاد روستايي است. بنابراين جهت حل مشكلات كشاورزي و رسيدن به پايداري نياز به آن است كه يك فضاي گفتگويي و ارتباطي فراهم شود كه كشاورزان با يكديگر ارتباط و تعامل داشته و در امور مختلف مشاركت نمايند تا از اين طريق اعتماد ميان آنها نيز افزايش يابد. هدف اين تحقيق شناسايي تأثير سرمايه اجتماعي بر توسعه پايدار كشاورزي در روستاهاي دهستان آباده طشك است. در اين راستا از روش تحقيق پيمايشي با به كارگيري پرسشنامه (259 نمونه) استفاده شده است. روايي پرسشنامه با استفاده از نظرات متخصصان و پايايي آن با استفاده از محاسبه آلفاء كرونباخ(78%) تأمين شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از همبستگي، تحليل مسير و تكنيك پرومته استفاده شد. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه بين ابعاد سرمايه اجتماعي با يكديگر و توسعه پايداركشاورزي رابطه معني داري وجود دارد و در بين ابعاد سرمايه اجتماعي مشاركت با اثر كلي 0/67 بيشترين تأثير را بر پايداري كشاورزي داشته است. وضعيت سرمايه اجتماعي در بين روستاهاي مورد مطالعه، روستاي طشك بالاترين سطح را دارا بوده زيرا در اين روستا ميانگين ابعاد چهارگانه سرمايه اجتماعي بيش از ساير روستاها بوده كه اين اختلاف در بعد انسجام اجتماعي با ميانگين 4/29 و روابط اجتماعي با ميانگين 4/59؛ محسوس تر مي باشد. اين در حالي است كه روستاي صفي آباد پايين ترين رتبه را داشته است.