مدل ساختاري روابط بين ويژگي‌هاي شخصيتي، باورهاي هوشي و آگاهي فراشناختي با اضطراب امتحان با ميانجيگري خودكارامدي تحصيلي در دانش آموزان پسر

پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل ساختاري روابط بين ويژگي­هاي شخصيتي، باورهاي هوشي و آگاهي فراشناختي با اضطراب امتحان با ميانجي‌گري خودكارامدي تحصيلي در دانش آموزان پسر انجام شد. اين پژوهش از نوع تحقيقات همبستگي و مدل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر بجنورد بود كه در سال تحصيلي 1396- 1395 مشغول به تحصيل بودند روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شد پرسشنامه هاي اضطراب امتحان ( ابوالقاسمي و همكاران ،1375) طراحي شد جهت اندازه گيري متغير ها از پرسشنامه باورهاي هوشي توسط عبدالفتاح و ييتس (2006)، پرسشنامه اضطراب امتحان (TAI)؛ پرسشنامه ويژگي­هاي شخصيتي نئو[1] (NEO-FFI) ،مقياس آگاهي فراشناختي ( مختاري و ريچارد،2002) مقياس خودكارآمدي تحصيلي مورگان و جينكز (1999) استفاده شد. نتايج نشان داد كه تمامي بارهاي عاملي نشانگرها بر متغيرهاي مكنون مربوط به خودشان معنادارند. همچنين تمامي ضرايب مسير مستقيم متغيرهاي برونزا، شامل ويژگي­هاي شخصيتي، باورهاي هوشي و آگاهي فراشناختي به خودكارامدي تحصيلي، و خودكارامدي تحصيلي به اضطراب امتحان، در سطح آلفاي 05 /0 معنادار بودند. علاوه بر اين، مدل توانست بيش از 58 درصد از خودكارامدي تحصيلي و 30 درصد از تغييرات اضطراب امتحان را تبيين كند. همچني اثرات غيرمستقيم ويژگي­هاي شخصيتي، آگاهي فراشناختي و باورهاي هوشي بر اضطراب امتحان از طريق خودكارامدي تحصيلي معنادار بود.