بررسي معناشناختي «جعل امامت» (با تكيه بر اصل اصالت تعبيرهاي قرآني)

The Examination of the Semantics of the Appointment of Imamat (With Relying on the Principle of the Authenticity of the Quranic Expressions)

بررسي معناشناختي واژگان و عبارات قرآن، يكي از راه‌هاي جديد مطالعات قرآني است. هدف نگارندگان در مقالۀ حاضر، بررسي اين مسئله است كه چرا خداوند در قرآن براي نصب امام از واژۀ جعل بهره جسته و از واژگاني كه در حوزۀ معنايي آن هستند، مانند «اجتباء، اصطفاء، اختيار، فَعَلَ، صَنَعَ، خَلَقَ، وَضَعَ» استفاده نكرده است؟ براي وصول به اين هدف، كليۀ آيات مربوط به «جعل» و 6 آيۀ مربوط به «جعل امامت» مورد بررسي قرار گرفت و روشن گرديد كه واژۀ «جعل» در قرآن، هم به خداوند و هم به انسان نسبت داده شده است، ولي عبارت «جعل امامت» فقط به خداوند نسبت داده شده كه بيانگر اراده و امر اوست. همچنين از طريق تحليل سياق و استخراج مفاهيم جانشين و همنشين «جعل»، ويژگي‌ها و مؤلفه‌هاي معنايي «جعل امامت» مشخص شد و با استفاده از اصل معناشناسي شناختيِ «اصالت تعبيرهاي قرآني»، روشن گرديد كه هيچ يك از واژه‌هاي نام‌برده نمي‌توانند جانشين واژۀ «جعل» محسوب شده و رسانندۀ سطوح و لايه‌هاي معنايي آن باشند.

The examination of the Quran lexicons and terms is of new ways in the Quranic studies. The aim of the author is to investigate this issue why Allah has used the term “جعل” for the appointment of Imam and for what Allah has not used terms which are in its semantic field such as “اجتباء, اصطفاء, اختيار, فَعَلَ, صَنَعَ, خَلَقَ, وَضَعَ”. To achieve this goal, all verses associating with “جعل” and six verses relating to the appointment of Imamat have been studied. The consequence based on it show that the term “جعل” in the holy Quran has been attributed to both God and man but the expression “the appointment of Imamat” has been merely attributed to God which indicates His will and order (command). Through the analysis of the context and the extraction of the syntagmatic and paradigmatic concepts of “جعل”, the semantic specifications and components are specified and with the use of the cognitive semantic principle of the authenticity of the Quranic expressions, it is revealed that none of the mentioned words could substitute for the term “جعل” and express its semantic strata and levels