تحليل محروميت بخش مسكن روستايي در شهرستان هاي كشور

مسكن از نيازهاي اوليه و ضروري هر فرد در جامعه است كه عدم پاسخگويي يا پاسخگويي نادرست به آن، نهايتاً منجر به ايجاد پديده بدمسكني مي‌شود. داشتن مسكني مناسب حق هر فردي در جامعه به شمار مي‌رود و اين در حالي است كه بسياري از جمعيت شهري و روستايي در اقصي نقاط جهان از سرپناهي استاندارد محروم‌اند. بدمسكني به طور اخص در كشورهاي درحال توسعه قابل ملاحظه است،‌ پديده اي كه با فقر رابطه مستقيمي دارد و مي‌توان آن را از موانع توسعه دانست. مسئله بدمسكني در شهرها عمدتاً حاصل جاذبه كلانشهرها و امكانات آن‌ها بوده،‌ اما اين پديده در مناطق روستايي ناشي از مشكلات بيش از حد روستاييان در تأمين نيازهاي اوليه است. هدف پژوهش رتبه­بندي مناطق روستايي شهرستان‌هاي كشور به لحاظ وضعيت محروميت در بخش مسكن روستايي است. روش مطالعه اسنادي است و داده‌هاي مورد نياز مربوط به 396 شهرستان كشور در سال 1390 از داده‌هاي سرشماري 1390 كشور استخراج گرديد. براي انجام آن از روش‌هاي دلفي جهت وزن دهي به شاخص‌ها و روش ساده وزين بهره گرفته شده است و جهت نمايش وضعيت بدمسكني استان هاي كشور از روش تحليل خوشه اي استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد شهرستان‌هاي لالي (خوزستان)، سروستان (فارس)، بشاگرد (هرمزگان)، ملكشاهي (ايلام)، انديكا (خوزستان) بد‌ترين وضعيت بدمسكني روستايي را در بين شهرستان‌هاي كشور برخوردارند. همچنين سطح‌بندي بدمسكني به تفكيك استان‌ها نشان مي‌دهد استان فارس داراي بدترين و استان قم داراي بهترين وضعيت بدمسكني روستايي در كشور بوده است.