تحليل زبان‌شناختي اختلاف قرائت در ماده «فَتَحَ» و «فتَّح»

نويسندگان منابع دانش ‌لغت معناي «فتح» به تخفيف و «فتَّح» به تشديد را دو گونه بيان كرده‌اند: برخي «فتح» و «فتَّح» را مترادف دانسته‌اند؛ اما عده‌اي از لغت‌پژوهان در معاجم لغوي «فَتح» و «فـتَّح» را از نظر معنا متفاوت دانسته‌اند. بازتاب اين اختلاف در بيان معناي «فتح» به تخفيف و تشديد در قرائت قرآن مشاهده مي‌شود. برخي قاريان در قرائت خود ماده «فتح» و «فتَّح» را به يك معنا دانسته‌اند؛ بنابراين در بيشتر آيات قرآن فعل «فتح» را بدون تشديد قرائت كرده‌اند. برخلاف بيشتر قراء، ابن‌ عامر از قاريان هفت گانه يكي از مباني قرائي خود را تفاوت معنايي اين دو واژه دانسته و معتقد است فعل «فتَّح» به تشديد برخلاف «فَتح» به تخفيف بر تكثير و تكرار دلالت دارد. به‌ همين‌ سبب در تمام نمونه‌ها كه كلمه‌ پس از فعل «فتح» جمع است، فعل را به تشديد خوانده است. در اين نوشتار كوشش شده است بازتاب آرا لغت‌پژوهان بر قرائت قرآن كريم يا بالعكس و اثبات وحياني‌ نبودن قرائت‌هاي هفت گانه ماده «فتح» در لغت با روش توصيفي‌تحليلي و زبان‌شناختي بررسي شود. نتيجه حاصل از پژوهش نشان مي‌دهد تحليل اختلاف قرائت در آيات مشابه اين نظريه را تقويت و تأييد مي‌كند كه قراء در اختيار قرائت خود تنها به نقل متكي نبوده‌اند و در برخي نمونه‌ها اجتهاداتي داشته‌اند و گاهي اختلاف قرائت بر آرا لغت‌پژوهان اثر داشته است. همچنين تحليل قرائت قاري در آيات مشابه نادرستي برخي از اظهارات و توجيهات قرائي صاحبان منابع احتجاج قرائات را تأييد مي‌كند؛ همان‌گونه كه بر نادرستي برخي استنادات صاحبان معاجم لغوي صحه مي‌گذارد كه به دليل توجه‌ نكردن به اختلاف قرائت به وجود آمده است.

فاقد چكيده مي باشد