انسان نئاندرتال: مرگ و مرگ آگاهي

در ميان رفتارهاي زيستيِ زندگي انساني كه به پديدههاي فرهنگي بدل شدهاند، هيچ رفتاري به قدرت و تأثيرگذاري مرگ نبوده است. هدف اصلي پژوهش حاضر اين است كه به كمك شواهد باستان شناسي و انسان شناسي، آغاز احتمالي مرگ آگاهي و تأثير آن در زندگي انسان پيش از تاريخ را مشخص كند. با توجه به پژوهش ها به نظر ميرسد مرگ آگاهي به دو مؤلفه اساسي نياز دارد: نخست، فرآيند رشد مغز به خصوص لُب هاي پيشاني و گيجگاهي و دوم مؤلفه هاي فرهنگي؛ هرچند اهميت و ضرورت رشد مغز بسيار پررنگ تر از مورد دوم است. از يكسو، با بررسي قالب هاي دروني جمجمه انسان ريخت ها به نظر ميرسد انسان نئاندرتال داراي ظرفيت هاي مورد نياز مغزي براي مرگ آگاه شدن بوده است و از سوي ديگر تدفين هاي دوره پارينه سنگي مياني كه به عنوان يكي از اولين پاسخها و مواجهات مهم به آگاهي از مرگ در نظر گرفته ميشوند به همراه وجود شواهد مراقبت از همنوع و ساير مواد فرهنگي در ارتباط با آگاهي از مرگ و گستردگي دو بخش ذكرشده مغز درصد وجود مرگ آگاهي در اين انسان را افزايش ميدهد.