اوقات فراغت شهر تهران: همگرايي و واگرايي در فرايند پرسه‌زني مطالعه موردي شهرك قدس (غرب)

در جوامع امروز اوقات فراغت به ‌عنوان يكي از مؤلفه‌هاي مهم سبك زندگي و بستري براي تعامل و جامعه‌پذيري كنشگران اجتماعي مورد توجه است. در اين چشم‌انداز به فضاهاي اجتماعي به‌ عنوان نمادهايي براي سرزنده بودن و مكان‌هايي براي هم‌جواري‌هاي لذت‌بخش شهروندان نگريسته مي‌شود. پژوهش اين مسئله را بر مبناي راه رفتن فراغتي در فضاهاي عمومي شهر از منظر بدنمندي مورد بررسي قرار مي‌دهد تا فهمي از چگونگي و سازوكارهاي روابط فرهنگي و اجتماعي يك فعاليت فراغتي مشاركتي به دست آورد. با چه سازوكارهايي در روابط فرهنگي و اجتماعي ميان بدن‌هاي فردي و اجتماعي، كنشگران به همگرايي و واگرايي در راه رفتن فراغتي خود سوق مي‌يابند؟ موقعيت‌هاي مقطعي و اجتماعي اين همگرايي‌ها و واگرايي‌هاي در حركت به چه صورت است؟ آيا فضاهاي عمومي امروز شهر تهران بستر مناسبي براي راه رفتن فراغتي شهروندان خود فراهم مي‌كنند؟ ميدان مطالعه ‌اين پژوهش محله شهرك غرب است. با توجه به مفهوم بدن‌مندي، فراغت و موقعيت‌مندي و با بررسي چگونگي ضرب‌آهنگ‌هاي راه رفتن و اداهاي بدن از خلال موقعيت‌ها و ميان‌كنش‌هاي افراد در دو سطح بدن فردي و بدن اجتماعي ملاحظه مي‌شود كه ميان‌‌كنش‌هاي بدن‌مند افراد در فضاهاي شهري در موقعيت‌هاي اجتماعي به سمت واگرايي در حركت جهت‌گيري دارند و خصلت ارتباطي ضرب‌آهنگ‌هاي راه رفتن تحت تأثير مخاطرات محيط به سمت اغتشاش و گسست ميل مي‌كند. اين امر يك شرايط آسيب‌شناختي ايجاد كرده است كه مؤلفه‌هاي فراغتي كنش پرسه‌زني و تجربه سرخوش بودن بدن فرد در حركت تحت تأثير آن قرار مي‌گيرند.