تحليل گفتمان‌هاي فرهنگي جهاني‌شدن در ايران

اين مقاله به بررسي گفتمان‌هاي فرهنگي جهاني‌شدن در غرب و مقايسه آن با گفتمان‌هاي رايج در ايران مي‌پردازد. جهاني‌شدن در سال‌هاي پاياني قرن بيستم فرصت‌‌ها و تهديد‌هاي فراواني را براي كشور‌هاي در حال توسعه همچون ايران به‌وجود آورده است. از جمله آن‌ها، فرصت‌ها و تهديد‌هاي هويتي و فرهنگي است كه پيامد‌هاي بسياري براي كشور ما داشته است. ازاين‌رو اين مقاله با درك شرايط و اهميت پديده جهاني‌شدن و تأثيرات عميقي كه مي‌تواند بر ساختار فرهنگي و اجتماعي كشور داشته باشد، درصدد آن است تا با طرح اين موضوع به بررسي نظريه‌‌ها و انديشه‌‌هاي جهاني‌شدن در ايران بپردازد. چارچوب نظري اين مقاله بر پايه نظريات شولت، گيدنز، كاستلز و رابرتسون قرار دارد و علل و عوامل پيدايش جهاني‌شدن، ماهيت و پيامد‌هاي فرهنگي جهاني‌شدن از منظر نويسندگان ايراني مورد ارزيابي قرار مي‌‌گيرند. روش پژوهش در اين مطالعه فرانظريه است كه از طريق تحليل محتواي متون و با كاربرد ابزار سنجش پرسش‌نامه معكوس صورت گرفته است. اين پژوهش در حوزه مقالات مندرج در روزنامه‌ها و مجلات انجام گرفته است. نمونه پژوهش شامل110 مقاله است كه از اين تعداد، 57 مقاله مربوط به روزنامه‌ها و 53 مقاله مربوط به مجلات است. نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش نشان مي‌دهد، رويكردهاي متنوعي كه در خصوص ماهيت، علل و عوامل و پيامدهاي جهاني‌شدن در بين نظريه‌پردازان جهاني‌شدن وجود دارد، در آثار نويسندگان ايراني نيز مشاهده مي‌شود؛ به عبارتي نويسندگان ايراني نيز گرايش‌‌هاي نظري مختلفي از قبيل نئوليبراليستي، راديكاليسم و اصلاح‌طلبي دارند.

فاقد چكيده مي باشد