تحليل محتوايي و ساختاري نفرين‌هاي نهج‌البلاغه

نفرين گونه‌اي از سخن و نوعي واكنش گفتاري است كه بنا به دلايلي از سوي شخصي نسبت به شخص يا اشخاص ديگر ايراد مي‌گردد. اين شكل از سخن در بسياري از متون ادبي و ديني جايگاهي ويژه به خود اختصاص داده است. نهج البلاغه ازجمله متوني است كه در مواردي از آن اين‌گونه ادبيات مورد استفاده قرار گرفته است. امير بيان به پيروي از كلام خداي متعال و تحت تأثير نزاهت قرآني، در ايراد اين گونه از كلام، جانب عفت را نگه داشته و حتي در برابر دشمنان و هنجارشكنان، با سبك ويژه خود، آبروي كسي را نريخته و پرده‌دري نكرده است، از آن‌روي كه حضرت قصد بيدارسازي و تربيت مردم را داشته است و چون الگوي عملي ديگران بوده، در مرتبه عمل نيز خود به اصول و اخلاق اسلامي پايبند بوده است. نفرين‌هاي حضرت علي عليه السلام به سبب بهره نبردن از الفاظ سخيف و كوچه‌بازاري، رعايت مسئله فصاحت و بلاغت، توجه به واكه‌هاي القاگر و ... از نظر مضمون و ساختار اهميت ويژه‌اي دارد. در پرتو اين مسأله، پژوهش حاضر بر آن است تا با نگاهي موشكافانه با شيوه تحليلي ـ توصيفي، ضمن ارائه ساختار نفرين‌هاي موجود در نهج البلاغه، آنها را در دو بعد فردي و جمعي از لحاظ مضمون و ساختار مورد بررسي قرار داده و زيبايي آنها را فراديد مخاطب قرار دهد.

فاقد چكيده مي باشد